Marrakech brengt de nacht op straat door: ‘Ik durf nooit meer thuis te slapen’

Reportage

Aardbeving Marokko Terwijl op de luchthaven gestrande toeristen proberen weg te komen, liggen de pleinen in Marrakech vol met getroffen families. Op dekens, en met hun belangrijkste bezittingen in tasjes dicht bij zich, maken ze zich op voor een tweede angstige nacht.

„Ik heb de hele nacht geen oog dichtgedaan”, zegt Samira Tawfali tegen haar collega Oumaima Aaouane (26). „Ik sta nog steeds te trillen”, vervolgt de 25-jarige Marokkaanse terwijl ze haar bibberende handen laat zien. De vrouwen werken op het vliegveld van Marrakech, waar het sinds de krachtige aardbeving van vrijdagavond een drukte van jewelste is. Overal bivakkeren toeristen op de grond.

„Mensen hebben hun riad verlaten en slapen hier op de vloer. Ze durven niet terug naar de medina”, legt Aaouane uit. Het gesprek wordt onderbroken door een telefoon die afgaat. Het is de vader van Aaouane. „Het gaat hier goed papa. Ik ben bang, maar ik ben godzijdank oké”, zucht ze. „Hoe is het daar bij jou?” Wanneer ze ophangt, vertelt ze dat haar vader haar elk uur belt om naar haar te vragen.

Volg hier de laatste ontwikkelingen over de aardbeving in Marokko.

De bezorgdheid is ook zichtbaar bij de Canadese familie Connacher. De 27-jarige Alanna zit met haar moeder Val zichtbaar geëmotioneerd op een bankje. Ze wachten op hun vlucht naar huis in Victoria. „Waar wij vandaan komen zijn vaker bevingen, dus we zijn het wel gewend”, vertelt Val. „Maar zoiets als wat we hier in Marrakech hebben meegemaakt, was heftig”, springt Alanna haar moeder bij. „Heel heftig.”

We hoorden een soort gerommel. En toen begon het bed heel hard te schudden

Alanna Connacher Canadese toerist in Marokko

„We hadden vrijdag een tour gedaan, we gingen kameelrijden. Het was echt een fantastische dag. Toen we rond 11 uur in de avond in onze riad waren – dicht bij het paleis van de koning – hoorden we een soort gerommel. En toen begon het bed heel hard te schudden”, vertelt de dochter.

Alanna Connacher: „We hebben onze belangrijkste spullen gepakt, zoals paspoorten, geld en laptops en zijn toen naar buiten gegaan. Het personeel was ook in paniek en door communicatiegebreken wisten we niet zo goed wat we moesten doen. Uiteindelijk hebben we de hele nacht buiten doorgebracht”, vult moeder Val haar aan. Het gezin wilde naar huis en heeft zijn rondreis gestaakt.

De inwoners van Marrakech zelf kunnen niet ergens anders heen. Khadija Tamim ligt met haar drie zonen op de grond op Djemaa el Fna, het beroemde marktplein van Marrakech waar het normaal krioelt van de toeristen. Maar deze zaterdagavond geen vers geperste jus d’orange of op de foto met een slang om je nek. Wel liggen overal families op dekens met hun belangrijkste bezittingen in tasjes dicht bij zich.

Allemaal zijn ze te bang om thuis te slapen. „Mijn huis hier verderop heeft veel scheuren in de muren. Ik kan daar niet slapen met mijn kinderen. Niet na wat er vrijdag is gebeurd. We zijn toen op blote voeten en zonder kleren naar buiten gerend. Het was traumatisch”, vertelt Tamim terwijl ze overeind krabbelt en haar hoofddoek goed trekt.

Haar zoon Abdesaddek (15) gebruikt haar heup als een kussen terwijl hij koranteksten afspeelt op zijn mobiel. „Ik ben heel bang voor nieuwe schokken. Iedereen hier zegt dat er nieuwe bevingen komen, dus luister ik naar koranrecitaties om rustig te worden.”

De kans op naschokken is reëel, vertelt een geoloog aan NRC.

Haar 10-jarige zoon Walid wil de schade in de medina laten zien. Hij loopt in snelle passen over het plein richting een zijstraat. Hij wijst naar de moskee. „Kijk, helemaal kapot.” De minaret van de moskee op Djemaa el Fna is ingestort. De brokstukken liggen nog op de grond en de hekken die de omgeving moeten afzetten zijn alweer opzijgeschoven. Van de auto die voor de moskee geparkeerd stond, is weinig over.

Op een kleine tien minuten wandelen van het plein staat een ingestort wooncomplex. „Hier woonde een klasgenootje van mij. Zijn huis is weg. Hij slaapt nu ook op het plein, een paar meter van ons vandaan.” Elektriciteitskabels zijn ook uit de grond gerukt en liggen op de grond. Scooters die voorbij razen, ontwijken die met soepele bewegingen.

Walid wijst nog een aantal kapotte huizen aan van klasgenootjes of buurtgenoten. Zijn huis staat nog overeind, maar wordt bij elkaar gehouden door een pilaar. „Als die verschuift, raken we dakloos”, zegt hij met een geforceerde glimlach. Op de vraag of hij bang is, antwoordt hij stoer: „Tuurlijk ben ik bang. Ik durf nooit meer thuis te slapen, maar zeg dat maar niet tegen mijn moeder.”