Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.
Ik heb het altijd als vette pech beschouwd dat ik midden in de zomer (in juli) jarig ben. Want dat betekent dat je je verjaardag nooit op een natuurlijk moment, de dag zelf, viert. Vroeger (ik ben nu 84, reken maar uit) betekende dat normaliter ’s ochtends je eerste cadeau, dan trakteren op school en de klassen rond, ’s avonds je lievelingseten en visite van familie en vrienden van je ouders, en in het weekend erna je partijtje. Nou, van dat alles kwam bijna niks terecht. Niet de klassen rond want het was vakantie, geen visite, geen lievelingseten want dat was (is) zuurkool en die was er toen niet in de zomer, en het trakteren en een partijtje in september voelden toch niet echt als jarig. Luxe problemen, maar toch…
En het gekke is: dat verjaardagsprobleem is mijn hele leven blijven zeuren. Midden juli bleef midden juli. Eigenlijk heb ik het nooit voluit kunnen vieren op De Dag Zelf. Of ikzelf was er niet, ofwel een belangrijk deel van mijn familie/ vrienden niet. Dus ofwel een halve festiviteit op de vakantieplek met de mensen die daar toevallig waren, ofwel thuis met een geamputeerde groep vrienden. Dit jaar ga ik met twee vriendinnen naar een opera in Friesland, de meest minimale viering ever. Tot ongenoegen overigens van familieleden die toevallig wel in het land zijn. Nu dacht ik: zou het niet een mop zijn om mijn verjaar
dag eens te vieren met mensen die misschien niet mijn beste vrienden of familieleden zijn maar wel jarenlange metgezellen? Neem mijn kapster. Ik denk dat zij al vijftig jaar mijn haar knipt. Hoeveel vertrouwelijke gesprek ken hebben wij niet met elkaar gevoerd als we elkaar, ruwweg, één keer per twee maanden anderhalf uur zagen? Toch vieren we elkaars verjaardagen niet. En mijn tand arts? Hoe onmisbaar en van levensbelang is zij niet voor mij? Jaren en jaren voert zij met mij het gevecht tegen het verval van mijn gebit, met inzicht en precisie en liefde. Maar ik weet niet eens waar ze woont.
En dan de vrouw bij wie ik altijd mijn kleren koop. Zij kent me, weet precies wat ik zoek en helpt me, ook al tientallen jaren lang, dat te vinden. Zij is me zeer dierbaar maar buiten de winkel zie ik haar nooit. Ik kan zo nog wel even doorgaan. De klusjesman, de loodgieter, de psychologe, de kaasboer, de caissière van Albert Heijn (helaas nu met pensioen), de fietsenmaakster, de garagebroers, de campinghouders, de vroegere oppas van mijn kind, de dermatologe, de tassen ontwerpster, ga zo maar door. Zou het niet een goed idee zijn om al die trouwe helpers die zorgen dat ik in leven blijf eens bij elkaar te brengen voor mijn verjaardag? Zal wel niet gebeuren. Of het zal op mijn begrafenis zijn. Tenzij die midden in juli valt. ■
Nooit meer Hanneke missen?
Bekijk hier een wel heel voordelig abonnement op jouw favoriete tijdschrift.
