OPINIE
Door Arthur van Amerongen – Ik kijk uit op de eilanden Armona, Culatra en Farol en steeds vaker spoelen daar enorme pakketten hasj aan. De vaste smokkelroute van de Rif en Tanger naar de Costa del Sol is flink onder de druk gezet door de Spaanse autoriteiten en de Marokkaanse maffia ziet zich genoodzaakt hun handelswaar ergens anders te dumpen. De Algarve ligt voor de hand, al is dat een flink eind verder van Noord-Afrika: 182 zeemijlen, oftewel 337 kilometer.
Ik ken veel Portugezen die vroeger hasj smokkelden naar de Algarve, via de veerboot naar Algeciras. Voor een kilo kregen ze duizend euro. De hasj werd verpakt in condooms en moest worden doorgeslikt of in de poepert gepropt. Die tijden zijn voorbij, dankzij de moderne techniek: de douane kan in een oogwenk in je maag-darmkanaal koekeloeren. Geen visite met een rubberen handschoen maar met röntgenonderzoek.
Tegenwoordig zorgen lokale Portugese vissers voor de hasjaanvoer. Ze krijgen de drugs net buiten de territoriale wateren, van boten uit Marokko, en vangen per lading hasj 5000 euro. De vraag naar hasj is groot en het lijkt wel of iedereen in Portugal blowt.
Kleptomane junkies
Maar softdrugs zijn hier totaal verboden. Tolerância zero. Je mag niet eens één plantje in je tuin hebben staan. Iedereen vertelt wat anders over de legale status van softdrugs. De een roept dat je vijf planten mag hebben, de ander drie. Het hangt toch vooral af van het humeur van oom agent als je wordt aangehouden met een paar kruimels wiet of hasj in je zak. Ik lees vaak verhalen over het geweldige drugsbeleid in Portugal, maar in de praktijk merk ik daar niets van. Ik ken redelijk veel oudere mensen aan de onderkant van de samenleving en vrijwel al die gebruikers hebben gemiddeld 20 tot 25 jaar in de bak gezeten wegens overtreding van de opiumwet. Het beleid is dus net zo streng als in bepaalde staten in de VS. Goed, de methadonverstrekking is net zo perfect geregeld als in Nederland, maar verder moet je toch echt dikke sloten op je e-bike hebben in de Algarve, want het wemelt hier van de kleptomane junkies.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Over dopeheads gesproken. Tien jaar geleden woonde ik in een hut in de uiterste westhoek van de Algarve, nabij het gehucht Barão de São João. Het is een woeste streek, waar het ‘s winters steenkoud is. Sommige dorpen daar zijn net middeleeuwse kermissen, vol vrouwen met snorren, baarden en/of drie tieten, bochelaars, mongooltjes, klompvoeten, waterhoofden, gepensioneerde Engelse tokkies en vooral heel veel hippies. En perroflauta’s. Perroflauta is Spaans voor voor blanke rasta’s met schurftige honden (perros) met kinderachtige bamboefluitjes (flautas). De maandelijkse hippiemarkt in Barão de São João heeft een mythische aantrekkingskracht op vunzige holbewoners die sigaretten bietsen en rode polsdraadjes verkopen. Mijn vreugde was onbeschrijfelijk toen de Guarda Nacional Republicana (GNR) besloot het openlijke drugsgebruik eens duchtig aan te pakken.
Honkbalknuppel
Die uithoek van de Algarve is perfect voor buiten- en binnenwiet en er wordt dan ook veel geteeld. Een Nederlandse kennis van mij lag plotseling in het ziekenhuis van Portimão met een gebroken kaak, een gebroken been en een verbrijzelde arm. Ik ging, aardig als ik ben, op bezoek:
“Doet het pijn, Arnold? Je lijkt godverdomme wel een mummie.”
“Alleen als ik lach, klootzak. Heb je peuken bij je, Don Arturo? En wiet?”
“Je mag niet roken in een ziekenhuis, pik. Ik heb wel twee grammetjes coke bij me, pik. Geintje!”
Ierse Paddy en Mirko de Joego hadden Arnold te grazen genomen met de honkbalknuppel. Met horten en stoten kwam het verhaal eruit. Arnold deed klusjes voor het duo. De voorgaande weken had Arnold camouflagegaas over de wietplantage van Paddy en Mirko gespannen en elke dag wat ‘wiettoppies geleend’, zoals hij dat noemde. Gestolen dus. Die plantage lag ergens in het ondoordringbare woud achter Barão de São João. Ik had al eerder kennis gemaakt met het bloedlinke koppel met de groene vingers. Op een dag was één van mijn honden weer eens spoorloos, op jacht naar wilde zwijnen, konijnen en hazen. Op een open plek tussen de pijnbomen stond ze te blaffen tegen een immense stapel lege mineraalwatercontainers. Ik verstijfde toen er een zware hand op mijn schouder werd gelegd. “Jij hebt niets gezien en je weet van niets, begrijp je dat, amigo?” Ik draaide mij langzaam om en keek in de grijnzende gezichten van Paddy en Mirko. De Joegoslaaf liet de honkbalknuppel door zijn knuisten glijden. Paddy gaf me een vriendschappelijke stoot in de ribben: “We weten waar je woont en dat je veel van honden houdt. Dat meissie vinden we ook best lekker. We keep an eye on you, mate.”
Meanwhile back at the ranch. Arnold kreunde en en piepte zo erg, dat ik de zaalzuster moest roepen.
“Mijn ballen, Tuur, ik ben bang voor mijn ballen. Mirko heeft me ook nog een paar keer in de kloten geschopt met zijn legerlaarzen. Ik hoop dat ik nog kan neuken.”
Ik koos mijn woorden voorzichtig. “Arnold, het is al mooi als je je eigen gat straks kunt afvegen en zelfstandig kunt plassen. Ben je eigenlijk wel verzekerd?”
“Nee, man, godverdomme, je moet me nu het ziekenhuis uit smokkelen.”
“Komt goed, Arnold, komt goed,” antwoordde ik. “Amanhã, morgen, amigo.”
Smokkelaarsfestival
Over smokkelen gesproken: van 24 tot 26 maart vindt het Contrabando Festival plaats in Alcoutim, een schattige dorpje aan de machtige Guadiana, de grensrivier tussen Portugal en Spanje. Er ligt dan een voetgangersbrug tussen Alcoutim en Sanlúcar de Guadiana. Ik pak even de Wat & Hoe-gids van Kosmos Uitgevers er bij. Leest u mee?
“In Alcoutim, gelegen in de heuvels langs de rivier de Guadiana, heerst een tijdloze sfeer. Het leven volgt er het tempo van de door paarden getrokken ploegen die nog steeds worden gebruikt om de velden te bewerken. In Café O Soeiro, net boven de kade, zitten vaak veermannen, die passagiers op verzoek overzetten naar Sanlúcar in Spanje. Er is geen controle, dus het is makkelijk om via de rivier de grens over te glippen. Past u wel op voor drugssmokkelaars die zich onschuldig voordoen maar u enorm in de penarie kunnen brengen, zekerlijk als u door de geheime dienst van generaal Franco wordt opgepakt met een ons verdovende drugs uit bijvoorbeeld het Rif-gebergte in het verre Marokko.”
Ik heb het smokkelaarsfestival een keer bezocht. In Alcoutim werden vooral eieren, boter, koffie, tabak, amandelen en meel over de river gesmokkeld, maar vermoedelijk niet per poepgat. Drie Eftelingesque standbeelden herinneren nog aan die gouden tijd. Ik moest even googelen wat ze precies voorstelden, maar het betreft een veldwachter van de fiscus, een visser en een smokkelaar. Ze loeren over de Guadiana-rivier naar Andalusië. Overigens is de Guadiana 744 kilometer lang en daarmee de op drie na grootste rivier van het Iberisch Schiereiland, na de Taag, de Douro en de Ebro. Het is maar dat u het weet.
Bij de drie standbeelden staat zo’n prachtige klassieke donkergroene Portugese quiosque die de essentie van het volle leven verkoopt: koffie, pastel de nata, brandy, peuken en kranten. Tip van Tuur! En u moet opschieten, want tot mijn schrik las ik dat Alcoutim met uitsterven wordt bedreigd. Het oerdegelijke weekblad Jornal do Algarve verzint zoiets niet. Maar niet alleen het schattige rivierdorpje op de grens met Spanje staat op de dodenlijst. Ook Monchique, waar ik zo graag in de thermische baden mag schilferen, verdwijnt binnen dertig jaar van de kaart, net als de meeste dorpen in de Algarve profundo. En dat komt allemaal door de litoralização, de trek naar de kust. Daar is volop werk voor de jeugd. De oudjes blijven achter in de spookdorpen, geduldig geobserveerd door de gieren.
Spanjeman Raulito adviseert: wegwezen uit Holanda!
Als keuterboer kan ik natuurlijk niet anders dan blij zijn met de overwinning die de goede vriendin van onze Geliefde Hoofdredacteur afgelopen woensdag heeft mogen boeken in het verre laaggelegen Nederlandje. Een verdiende overwinning omdat de minachting van het (klootjes)volk werkelijk de spuigaten uitloopt wat bestuurders betreft, al dan niet ‘gekozen’.
Evenzogoed gooide ik mijn commentaarvoorspelling ‘s woensdags vroeg, de eerste stemmen waren net uitgebracht maar echt nog niet geteld, op Facebook en even later ook maar op Twitter. Dit laatste omdat onze Geliefde Hoofdredacteur zegt dat dat een prima proeftuin is om de stemming te peilen. En omdat Facebook meer en meer een bejaardentehuis aan het worden is. Dat laatste klopt wel. Het tempo waarin berichten onder jouw aandacht worden geschoven gaat met de week achteruit. Ik mag al blij zijn als ik een zeldzame post uit Olhão na een dag of drie in mijn lijstje zie verschijnen. Rollatortempo, aangepast aan zowel poster als volger.
Enniewee, dit had ik er uitgefloept.
Nog diezelfde dag geconfirmeerd door iemand die minister schijnt te zijn en gaat over Robbie Jetten’s ‘stofje dat, als je er teveel van hebt, als een deken over het land gaat liggen en de natuur verstikt’. Een heel ministerie voor een verschijnsel waarvan niemand in bestuurlijk Nederlandje schijnt te begrijpen wat het eigenlijk is en wat het eigenlijk doet. Bon.
Blijven of moven
Vorige week signaleerde ik een verhoogde interesse voor het verlaten van de Lage Landen, het Nederlandsche deel in het bijzonder. Daar zou nu met deze eclatante overwinning van de politieke vertegenwoordiging van mijn beroepsgenoten voor even verandering in kunnen komen, maar reken uzelf niet te vroeg rijk. Frenske, veel erger nog, zijn in de -imposante- schaduw -die Frenske nu eenmaal begeleidt waar hij gaat of staat- werkende buklaaf/groenterrorist Samson, zal niet rusten tot de laatste boer het land heeft verlaten. Gelijk zoals beschreven door Sylvain Ephimenco in Exodus.
Pero bueno, jullie weten zelf wat het beste is. Blijven of moven. En maakt het uiteindelijk iets uit? Want, eerlijk is eerlijk, als je politiek geëngageerd bent is het Iberisch schiereiland ook niet bepaald een walhalla. Zo is de witwaswetgeving in Spanje al opgetrokken naar het absurde niveau dat de Europese Commissie voor elk land, elke provincie, elke gemeente en uiteindelijk elk huishouden voor ogen heeft. Banaal en verstikkend. In de woorden van Robbie Jetten, een soort stikstof. Maar dan nog erger.
Terwijl diezelfde politiek, de bestuurders, machteloos staan om zoiets eenvoudigs als het zonder vergunning in de fik steken van snoeiafval te controleren, laat staan sanctioneren. Zelfs terwijl de droogte nu officiëel langer duurt dan ooit, er niet gestookt mocht worden (maar het werd oogluikend toegestaan) en de datum 15 maart al sinds mensenheugenis de ultieme grens is voor het stoken van een fikkie. Daarna is het gewoon echt not done. Ik geef toe, toen deze week de windstoten snelheden van honderdtwintig kilometer per uur haalden, werd er weinig tot niet gefikt. Toch zijn er afgelopen week in mijn regio meer dan zestig hectare natuurgebied, verspreid over de provincie verloren gegaan aan de vlammen. Het ging zelfs zover dat er urbanizaciones geëvacueerd moesten worden. Vanwege slecht, of helemaal níet, uitgemaakte fikkies van mijn beroepsgenoten en zogenaamde hobbieboeren.
Mussenflat
Gelukkig heeft ome Rob Hoogland, enthousiast vogelaar, mij gewezen op een vogeltjes-app van Cornell Lab, genaamd Merlin en van dezelfde makers BirdNET. Zodoende weet ik nu dat er naast een schier eindeloze lijst van vogeltjes die ikzelf al wel herkend had, hoewel geen kenner, er ook een beestje hier nestelt dat luistert naar de naam ‘blauwborst’. Ik vermoed een roodborstje met een akelige verkoudheid of iets dergelijks.
Ook zag ik bij het watergeven van mijn stekken in pot een bijzonder vogeltje dat afkwam op het geluid van stromend water. Maar ja, geen telefoon bij me om de apps te raadplegen. Het blijft dus nog even een verrassing, want in mijn geheugen wordt het beestje natuurlijk mooier en bijzonderder met de minuut. En de mussenflat gonst weer van de activiteit.
Ach, wat boeit dat jullie nou?
Precies.
Mark Rutte, Kaag, Hugo, wat kan mij het boeien.
Fijne week rakkers, hasta pronto.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
