Bij de mannen-Eredivisie was FC Twente zondag bijna klaar met het afdrogen van Ajax, toen vriendin W belde. Of ik meeging naar de huldiging. „De Ajax-vrouwen mogen niet gehuldigd worden”, zei ik. Ik twijfelde over welke verklaring ik haar zou geven. Die van Edwin van der Sar of die van mijn moeder.
Van der Sar vreesde een lage opkomst. Ook was een huldiging nu niet gepast omdat de vrouwen de titel begin mei al hadden. De supportersverenigingen vonden ook van niet. Het Leidseplein lag niet goed. En het ontbrak aan vreugdestemming vanwege de slechte prestaties van de mannen. Hun afsluitingsdieptepunt moest toen nog komen: met 3-1 verliezen van Twente en de Grolsch Veste uitzwaaien met Steven Berghuis die een supporter een klap voor z’n racistische harses probeerde te slijten.
De argumenten van Van der Sar had ik eerder voorgelegd aan mijn rabiaat feministische moeder. Ze ging meteen los met bedtijdverhaaltjes van vroeger. Het niet gunnen van een huldiging aan vrouwen komt door diepgewortelde vrouwenhaat. Die ontstond toen de eerste mannen leerden tellen en zich realiseerden dat voor voortplanting minder mannen dan vrouwen nodig waren. Uit angst de baarmoeder op pootjes kwijt te raken aan concurrenten, legde de zwakkeren onder de mannen vrouwen aan de ketting. Er werd van alles verzonnen om haar thuis te houden. Niet studeren, niet sporten, niet rijden, hoge hakken. Alles opdat dat mokkel niet op zichzelf zou staan en weg zou gaan, en als ze toch al binnen zat, kon ze net zo goed het huishouden doen. Die zwakkere mannen hebben ook de oorlog verzonnen als faunabeheer om van de sterke mannen af te komen.
Als ik niet kon slapen vertelde mijn moeder over Freud, die de penisnijd uitriep en niet zag dat baarmoedernijd veel groter is en dieper zit. Ze vindt dat de grootste giller uit de mannenpsychiatrie. Vrouwen op universiteiten zag je destijds nauwelijks. Geleerde mannen hielden zich meer bezig met de ontwikkeling van wapens dan met die van baarmoeders. Hadden ze daarop gefocust, dan konden alle werelddirecteuren, ook die van Ajax, zich al lang in een jerrycan voortplanten. Dan konden de Ajax-vrouwen zonder jaloers mannengejank worden gehuldigd. Nu dus niet.
„Die huldiging komt er wel”, zei vriendin W. „Morgen. In Levenslang, in Oost.” Ze stuurde me een link met de aankondiging van de rebelse huldiging. Binnen was plek voor zeshonderd mensen. Levenslang huist in de stookruimte van de oude Bijlmerbajes. Een toepasselijke plek, want al zijn vrouwen en hun voetbal in Nederland vrij, ze zitten nog steeds in een oude gevangenis zonder feestjes.
Ik arriveerde extra vroeg. Er waren vooral mannen aanwezig. Dapper en koen sjouwden ze zware spullen naar de feestruimte. Steeds meer mensen in Ajax-shirts druppelden binnen. Intussen was bekend dat de Ajax-vrouwen zouden komen. In limousines. Om in de spelersbus voor te rijden had de Ajax-directie bij de huldiging van hun speelsters betrokken moeten zijn. Even vreesde ik dat als het feest in volle gang was, de directie de tent op slot zou gooien. Iedereen in die gevangenis en niet meer eruit. Gelukkig mag opsluiten niet meer, compleet negeren nog wel.
Carolina Trujillo is schrijfster.
