AD | Richard is stagemanager bij Songfestival: 'Net als bandenwissel in de F1'

Dit artikel is afkomstig uit het AD. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.

Veertig seconden. Zoveel tijd heeft stagemanager Richard van Rouwendaal (44) met zijn team van zo'n zestig personen om tussen het ene en het andere liedje op het songfestival het podium aan te passen. Kijkt u thuis op tv rustig naar de introductiefilmpjes van de deelnemers, dan rennen er intussen tientallen mannen en vrouwen als mieren over het podium heen. Een militaire operatie die ongeacht de grootte van de decorstukken keer op keer op de seconde moet kloppen. Zolang de Nederlandse stagemanager geen seintje 'stage clear' geeft, begint niemand te zingen.

Van Rouwendaal, die als opnameleider/floormanager veel ervaring opdeed in de tv- en evenementenwereld (onder meer Beste Zangers en Chantals Pyjama Party), werkte vorig jaar in Ahoy voor het eerst als stagemanager van het songfestival. Hij heeft de supervisie over veertig stage hands (mensen die het podium oprennen om decorstukken te wisselen), tien schoonmakers (die steeds met grote dweilen de vloer reinigen), mensen die zich bezig houden met licht en ledlampjes en spotters. "Die letten goed op of artiesten niet per ongeluk op een gevaarlijke plek op het podium lopen, waar ze kunnen worden geraakt door een kabel met lampen die net naar beneden komt. Of ze kunnen te dicht bij de pyropit lopen.''

Props

De pyropit, props en changementen. Van Rouwendaal gebruikt flink wat jargon in zijn zinnen wanneer hij vol enthousiasme zijn werk uiteenzet. Met de pyropit bedoelt hij de gaten in het podium waar het vuurwerk uitkomt dat sommige deelnemers gebruiken. Props is een uit het Engels geleende term voor decorstukken en changementen, ook wel change-overs, slaat op het verwijderen van het decor van het laatste land en het installeren van het decor van de volgende deelnemer.

Soms is dat een makkie, zoals bij S10, die een minimale podiumpresentatie heeft. Maar neem San Marino, waar halverwege het lied ongezien een rodeostier moet worden geïnstalleerd, of Australië, dat in Turijn een enorme trap het podium op hijst. Sam Ryder uit Groot-Brittannië neemt zelfs een enorm skelet van een raket mee. Van Van Rouwendaal en zijn team wordt verwacht dat ze dat 'even' regelen. "Grofweg komt het erop neer dat twintig mensen aan de ene kant decorstukken wegrijden, terwijl aan de andere kant twintig man juist een nieuw decor het podium op haalt. Ik zorg er intussen voor dat de artiesten op de juiste manier het podium op- en afgaan. Toen S10 dinsdag klaar was, rende ik naar haar toe, greep ik haar bij de hand en rende met haar via de juiste route weg. Je moet rekening houden met de opkomst van de volgende artiest en met de stage hands, die als een soort mieren over het podium rennen.''

Foto: ANP

Decor

Bewegende decorstukken worden bijna altijd aangedreven door Van Rouwendaals collega's. "Er zitten mensen letterlijk in en onder decorstukken, zij draaien bijvoorbeeld iets op het podium om. Ikzelf geef Sam Ryder zijn gitaar aan, dat mag je niet zien thuis. Het is op millimeterniveau zorgen dat je niet gezien wordt.''

Veertig seconden heeft het team, maar er zijn smokkelroutes en noodscenario's. "Soms eindigt een lied met een heel close shot dat soms wel een seconde of acht duurt. In die tijd zijn wij al lang het podium op gerend, dat ziet toch niemand op tv. Of ik vraag de regisseur om na een act even wat extra applausshots te maken van het publiek. We kunnen veel en het is onze eer te na om het niet te halen, maar we zijn geen robots. Redden we het niet, dan roep ik 'stage not clear' en schakelen we naar een van de presentatoren in de green room, zij vullen dan de tijd die wij nog hard nodig hebben.''

Foto: Nathan Reind

EHBO

Thuis merkt intussen niemand er iets van, tenzij een camera onverwacht snel uitzoomt, dat wil nog wel eens gebeuren. In de zaal ziet juist iedereen wat er gebeurt. "Dat is ook de charme'', zegt Van Rouwendaal, die bij elke act vlak voor aanvang als laatste van het podium gaat. "Toeschouwers vinden dat heel leuk juist omdat ze het normaal ook nooit zien. Wij krijgen vanuit het publiek vaak applaus. Niet alles moet zichtbaar zijn, we hebben scenario's voor ongevallen. Stel dat een rennende cameraman hard valt, dan ben ik er als eerste bij met een doek. Daarmee schermen we hem af voor het publiek. Ik sta in rechtstreeks contact met de EHBO, dus een dokter is er zo bij.''

De hele ploeg heeft drie weken moeten oefenen in Turijn. "Dat lijkt veel, maar we hadden elke minuut nodig. Van deze voornamelijk Italiaanse ploeg spreekt 95 procent geen Engels terwijl 99 procent van het werk communicatie is. We hebben sinds deze week een teamgevoel, dat is fijn. Ik heb blikken stroopwafels meegenomen en we gaan nog even samen pannenkoeken eten. In dit werk moeten we volledig kunnen vertrouwen op elkaar. Wat wij doen is als een bandenwissel in de Formule 1.''

Van Rouwendaal, die nog droomt van de halftime show van de Super Bowl of de openingsceremonie van de Olympische Spelen, is ook nog eens een steunpilaar voor de artiesten. "Ik maak een rondje met ze over het podium, toon ze waar ze wel en niet mogen komen en stel ze vooral op hun gemak. Voordat S10 optrad, was ik de laatste die ze een boks kon geven. 'Je kunt het', riep ik nog even. De deelnemers op hun gemak stellen hoort bij mijn functie. Voor mij is het het mooiste werk van de wereld.''