Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Njëzet e më shumë vjet,
që ty nuk të kam parë,
po s’tretet kurrë në jetë,
kujtim’ i mallit t’parë!
Të trembur si trumcakë,
dhe mënd gjë tjetër s’mbaj,
që kurrë s’u ndezëm fl akë,
dhe mbetëm të pafaj!
Të dy ishim një moshë,
gati një mituri,
që s’dinim ç’do të thosh,
dhe ç’qe një dashuri!
Atë vërtet s’e dinim,
po prapë ishim në hall,
dhe pak kur vetëm rrinim,
na kapte keq një mall!
Ia dilnim më në fund,
gënjenim për çdo rast,
na duhet goxha mund,
të rrinim tok një çast!
Të fshehur në një vathë,
të tretur në harrim,
mëkati më i madh,
ka qenë një përqafim!
Dhe prapë e prapë ne shkonim,
tek vendi ynë aty,
që hiç mos na dëgjonim,
ne fl isnim veç me sy!
Po shpesh na ngrinin sytë,
dhe binim në një ëndërr,
më jepte syri yt,
një drithërimë në zemër!
Njëlloj nga sytë e mi,
shigjeta mbi ty binin,
kjo ishte dashuria,
po neve nuk e dinim!
S’mbaj mënd përse magjia,
mbaroi për ne të dy,
kur erdhi dashuria,
ne s’ishim më aty!
