Stakend zorgpersoneel aan het woord: 'Het kan en moet anders'

"Vandaag doe ik mee met de acties voor een betere cao. Ik ben operatieassistent en heb de leeftijd van zestig jaar bereikt. Tot nu toe heb ik niet veel gebruik hoeven maken van de gezondheidszorg, maar dat is geen garantie voor de toekomst."

"Ik zie dat het steeds moeilijker wordt om goede collega's te krijgen, maar ook zeker om ze te behouden. Een goede cao gaat hier zeker bij helpen. Daarom voer ik donderdag actie. Ik wil ook graag de juiste mensen aan mijn bed hebben staan als ik ze nodig heb."

"De redenen om vandaag te gaan staken, lijken me meer dan duidelijk: een te hoge werkdruk, te weinig salaris, moeten betalen om te parkeren om te komen werken, de vergoedingen voor wisseldiensten zijn minimaal, de reiskosten zijn te laag en de opleidingsmogelijkheden worden beperkt."

"Kortom: er is totaal geen waardering voor het personeel in de ziekenhuizen. Met een goede cao willen hopelijk meer mensen ons komen versterken, zodat de werkdruk omlaag kan."

"Om dit alles leg ik mijn werk als endoscopieverpleegkundige vandaag neer. Ik vrees dat dit helaas niet de laatste stakingsdag zal zijn. Dit is niet wat we willen, maar we zien ons hiertoe genoodzaakt."

"Ik ben werkzaam als verpleegkundige op de acuteopnameafdeling in een ziekenhuis. Ik en mijn collega's doen mee met de staking om te strijden voor een betere waardering van ons vak en prettigere werkomstandigheden. De werkdruk is de afgelopen jaren verder en verder opgelopen. Dat is logisch gezien de huidige vergrijzing in Nederland, maar een adequate aanpak mist nog."

"Als acuteopnameafdeling hebben wij weinig te maken met de geplande zorg die nu niet geleverd gaat worden. Maar ik en mijn collega's vinden het belangrijk om ons wel solidair te verklaren met alle andere collega's. Niet alleen de collega's in het wit, maar ook de collega's van de schoonmaak, de keuken, de beveiliging et cetera. Samen houden wij de zorg gezond, maar dat kunnen we niet alleen. Ondersteuning vanuit onze werkgevers is broodnodig."

"Ik ben werkzaam als poliklinisch apothekersassistent in een ziekenhuis. Hoewel ik nog geen lid van de vakbond ben, ga ik morgen staken."

"We willen betere arbeidsvoorwaarden en betere salarissen in verhouding tot de werkzaamheden. Wij hebben geen doorgroeimogelijkheden en er zijn beperkte doorgroeifuncties beschikbaar: assistent en senior, meer niet."

"We willen dat er oplosmodellen gecreëerd worden voor de vele langdurig zieken en willen de leegloop van het personeel tegengaan. En er is geen tot weinig waardering van de leiding. Als het poppetje maar op het rooster staat, is het prima."

"Donderdag ga ik actievoeren. Ik ben het zat en het moet anders. Ik ben boos over het feit dat we al jaren achterlopen op de inflatie en ik wil meer salaris: een marktconform salaris."

"Het gaat echter niet alleen om geld. Als ik echt geld wilde verdienen, dan was ik niet in de zorg gaan werken. De zorg geeft me juist uitdaging. Ik kan mensen op hun kwetsbaarste momenten persoonlijke aandacht geven en samen met mijn team de beste zorg geven aan mijn, aan onze patiënten."

"Nederland pronkt met de zorg. Topklinische zorg waarin de patiënt altijd centraal staat. Maar de druk loopt op, de vergrijzing neemt toe en het ziekteverzuim was in jaren niet zo hoog als nu."

"Het wordt tijd dat de ziekenhuizen, koepel NVZ en het ministerie van Volksgezondheid samen eens heel goede afspraken gaan maken over de volgende punten: een marktconform salaris, een goede reiskostenvergoeding van meer dan de dramatische 8 cent per kilometer, een goede onregelmatigheidsvergoeding en het behoud van personeel en talent. Daarom ga ik actievoeren."

"Ik werk bijna veertig jaar in het ziekenhuis. Na een korte onderbreking en nadat ik aan het commerciële leven geroken had, ben ik teruggegaan naar het vak waar ik mijn hart aan verloor: (oncologie)verpleegkundige in het ziekenhuis. Ik weet waarom ik terugging!"

"Nu, zoveel jaar later en bij het naderen van mijn pensioengerechtigde leeftijd, maak ik mij zorgen over hoe de zorg zich ontwikkelt. Enerzijds kan er binnen de gezondheidszorg veel wanneer mensen ziek worden. Anderzijds lijkt het alsof de beeldvorming en de ermee gepaard gaande waardering zich minder heeft ontwikkeld dan het vak verpleegkunde. Jonge mensen kiezen niet zo snel meer voor een prachtig vak waar kennis, kunde, nieuwsgierigheid, zorg en verantwoordelijkheid voor kwetsbare mensen centraal staan."

"Willen wij met elkaar dit tij keren, geef het vak verpleegkunde dan erkenning en waardering. Dit gaat om salaris en om de positie en rol van verpleegkundigen in organisaties. Daarom staak ik niet (meer) voor mijzelf, maar voor de toekomst van al mijn (aanstaande) collega's en het bestaansrecht van het vak verpleegkunde."