NU+ | Van Vleuten neemt afscheid: 'Ze snapte nog niet hoe het spelletje werkte'

'Niet ongerust zijn hoor Wim, ik ga het allemaal leren'

Als Van Vleuten bij een voetbalwedstrijd in 2005 haar kruisband afscheurt, adviseert de dokter haar te gaan zwemmen of fietsen. De student uit Wageningen kiest voor het laatste en maakt al gauw haar eerste wedstrijdmeters bij wielervereniging Ede. Haar talent blijft niet onopgemerkt en zo maakt ze in 2008 de overstap naar 'Vrienden van het Platteland'.

"Het was niet zo dat Annemiek iedereen eraf reed, maar haar leercurve viel op", zegt haar eerste ploegleider Wim Kruis. "Ze was heel gretig en heel ambitieus. Ze wilde echt verder in de sport. Maar ze snapte nog niet hoe het spelletje werkte. Toen er tijdens een wedstrijd een groepje met twee rensters van ons weg was, ging ze op kop rijden. 'Ja, maar ik reed niet hard', zei ze dan. Ik heb haar toch maar uitgelegd dat ze dan gereserveerd moet rijden."

"Een van de mooiste herinneringen was toen we met de ploeg naar Limousin toe gingen. Bij die wedstrijd had Ellen van Dijk de leiderstrui en die moest verdedigd worden. Op een gegeven moment gaat het parcours rechtsaf en begint een hele steile klim. De eerste die gelost wordt, is Annemiek. Na de wedstrijd kwam ze naar me toen: 'Niet ongerust zijn hoor Wim, ik ga het allemaal leren.' Nou dat heeft ze geleerd, enkel door haar karakter."

"Annemiek ging altijd door. Ze zeurde niet, gaf nooit iets of iemand anders de schuld, altijd zichzelf. En ze bleef altijd positief, ze kon het altijd omdraaien. Dat is haar kracht. Daardoor is ze zo ver gekomen."

'Wielrenners stappen eigenlijk altijd wel weer op. Toen ze niet bewoog zag dat er eng uit.'

"Annemiek geeft nooit op, die mentale kracht is typerend voor haar", zegt Van der Breggen, die inmiddels ploegleider is bij SD Worx. Ze vocht tijdens haar carrière ontelbaar veel duels uit met Van Vleuten. "Het motiveerde me om weer beter te worden als ze me had verslagen. Die battle maakt de sport ook mooi, dat je meerdere rensters op hoog niveau hebt. Dat stimuleert anderen om ook te gaan fietsen en de wedstrijden te volgen."

Het moment dat bij iedere Nederlander in het geheugen gegrift staat, is de val van Van Vleuten tijdens de olympische wegrace in Rio de Janeiro (2016). Ze ligt op koers voor goud, maar gaat in de afdaling keihard onderuit. Ze blijft bewegingsloos liggen. Van der Breggen rijdt vlak daarna in een klein groepje langs haar landgenote en schrikt zich rot. "Wielrenners stappen eigenlijk altijd weer op, maar als iemand niet beweegt ziet dat er eng uit, dat maakt wel indruk."

De Zwolse wist even niet wat ze moest doen, maar herpakte zich na de woorden van de Zweedse Emma Johansson, die zei: 'Kom op, we doen het voor Annemiek.' "Toen ben ik me weer gaan focussen", zegt Van der Breggen, die uiteindelijk toch nog voor oranje-succes zorgt. Met een machtige eindsprint is ze haar medekoplopers de baas en pakt ze het goud.

"Het winnen was absurd. Die zege was een van een van de grootste overwinningen in mijn carrière." Destijds is het gevoel na de finish dubbel. De gedachten gaan direct uit naar Van Vleuten, die er uiteindelijk vanaf komt met botbreuken en een zware hersenschudding. "Annemiek heeft later ook nog gezegd dat ze het mooi vond dat in ieder geval ik die race won."

'Als je het bij elkaar optelt zijn we meer dan een jaar in Livigno geweest'

"Het was een mooie tijd, een bijzondere tijd", blikt Delahaije terug. Onder zijn coaching bereikte Van Vleuten oneindig veel successen. "Als je terugkijkt dan denk je aan positieve dingen als overwinningen en trainingsstages, maar ook aan de negatieve dingen. Annemiek heeft zware blessures gehad als gevolg van valpartijen. Maar dan keek ze altijd weer vooruit, dat was wel bijzonder."

"Ik heb wel met meer mensen gewerkt die een buitengewoon doorzettingsvermogen hebben, maar zij heeft toch nog een ander level. Ze zag toch wel vrij snel weer mogelijkheden. Dat is ook wel een van de redenen dat ze zo goed geworden is. Ze zag altijd kansen."

Meerdere keren reist Delahaije mee met Van Vleuten naar het Italiaanse bergdorpje Livigno voor een trainingsstage. "Dat is een heel bijzondere plek voor haar. Ze was ook niet een gast in het hotel, maar ze was onderdeel van het hotel en de familie. We hebben 's avonds aan tafel wel eens zitten tellen hoeveel dagen we er zijn geweest. We kwamen uit op meer dan een jaar."

"Tijdens zo'n stage is een deel van de dag gewoon fietsen, maar er blijven altijd heel veel uren over. Dan gaan we samen eten en kletsen we over van alles." De band die de twee daardoor hebben gekregen zal na maandag ook niet opeens weg zijn. "Het wielrennen houdt op, maar er zijn ook weer andere uitdagingen voor haar en voor ons samen. Dat contact gaat er wel blijven."