Mireille (35) vond in Bob (46) haar droomman. Ondanks één lastig aspect: zijn echtgenote is overleden en zoals Bob al tijdens de eerste date vertelde, zal zij altijd onderdeel van zijn leven blijven. “Als hij met zijn gedachten niet bij mij is, weet ik dat hij aan haar denkt.”
Mireille: “Vriendinnen vragen me soms of ik jaloers ben. Ik heb namelijk weleens gezegd dat ik nooit een weduwnaar als geliefde wil. Ik stelde me zo voor dat je een weduwnaar nooit alleen hebt. Met een vrouw die na haar overlijden op een voetstuk is geplaatst en daar nooit meer vanaf komt. En ja, mijn vermoeden bleek terecht, zo is dat ook in mijn relatie. Ik moet mijn vriend delen met zijn eerste vrouw.”
Positieve flow
“Er sprak een bepaalde sprankeling uit Bobs profiel op de datingsite. Positief, passie, hoop. In zijn paspoortje boven zijn profiel stond 43 jaar, hbo-opleiding, werkend als ondernemer, kinderloos, met misschien een kinderwens en… weduwnaar. Na een aantal mislukte afspraakjes dacht ik: ach, vrijblijvend een keer een drankje met een weduwnaar kan geen kwaad. Want ik vond zijn profielfoto zo leuk; Bob is een grote, vrolijke man, met donkere krullen en blauwe ogen. We spraken af op een terrasje, gewoon voor een kop koffie. Ik had mijn zoontje Jesse (toen 4) bij mijn zus gebracht. Zij zwaaide me vrolijk uit. ‘Wie weet is dit hem wel’, riep ze. Nou, daar ging ik niet vanuit. Want ze waren het nooit. Er was altijd wel wat. Net als met mijn ex. De vader van Jesse ging vreemd met een goede vriendin van ons. Ik was kapot van verdriet. Hoe kon hij me zó kwetsen? En ons zoontje! Ik ben eerst bij mijn moeder ingetrokken en vond na een half jaar via de woningbouw een flatje. Jesse was toen net twee.
Het was een vermoeiende tijd, maar die zaterdag dat ik Bob ontmoette, zat ik al even in een positieve flow. Ik ging regelmatig op date en hoewel dat meestal niets werd, was het vaak toch wel grappig en gezellig. Of dat werd het later, als ik erover vertelde tegen vriendinnen. Iets verwachten deed ik dus niet, maar ik was wel benieuwd naar die blauwe ogen onder zijn donkere krullen. Bob is een hartelijke, lieve en zorgzame man. Direct al. Hij vond het maar niks dat ik met de trein was gekomen en had me graag thuis opgepikt, zei hij. En toen ik liet merken dat ik een drukke dag had gehad, zelfs te druk om iets te eten, vroeg hij direct om de menukaart. Dat hoffelijke, dat was ik niet gewend. Maar ik vond het heerlijk. Bob noemde me steeds Lisa, naar mijn nickname op de datingsite. ‘Nee joh, ik heet Mireille’, zei ik. Hij trok helemaal wit weg. ‘Dat meen je. Zo heet mijn vrouw ook. Mijn vrouw die overleden is.’”
Lees ook: Monika: ‘Ik deelde het bed met de zoon van mijn overleden man’
Echt contact maken
“Daar zit je dan, net een kwartier op je eerste date, te wachten op je broodje beenham. Maar het voelde vreemd genoeg niet gek om het erover te hebben. Hij vertelde kort en helder hoe mijn naamgenoot in het leven stond voordat ze overleed. Dat ze een geweldige en levenslustige vrouw was, dat ze de liefde van zijn leven was en dat ze graag kinderen wilden. Maar toen werd ze ziek en binnen een half jaar was het afgelopen. Dat was op dat moment vier jaar geleden. Na haar overlijden werkte Bob zich helemaal gek, tot hij anderhalf jaar later instortte. Hij liep weg voor zijn gevoelens, kon het niet aan dat zijn leven zo was ingestort. Hij nam een jaar vrij, ging op zoek naar zichzelf en besloot om al zijn dromen te laten uitkomen. Waarom wachten? Het kon immers zo afgelopen zijn. Dus hij begon een eigen bedrijf in houtbewerking en kocht een klein zeilbootje. En hij genoot weer, dubbelop zelfs. Want hij leefde ook voor haar, vertelde hij. Zijn verhaal maakte indruk. Niet zozeer om wat hij heeft meegemaakt en gedaan, maar hoe hij erover vertelde. Soms zijn mannen trots of zelfs arrogant als ze vertellen over al het leed dat ze te boven zijn gekomen. Bob niet. Die wilde die middag maar één ding. Mij leren kennen. Echt contact maken. En dat begon door eerst wat over zichzelf te vertellen. Daarna was ik aan de beurt. En nu, drie jaar later, praten we nog steeds.”
Vervelende opmerking
“Bob is geen treurende weduwnaar. Hij heeft zijn verdriet, maar dat is geen onderdeel van zijn dagelijks leven. Mireille is dat wél. In het begin schrok ik er weleens van. Op onze vierde date gingen we naar een zomerfestival in het park. Ik begon spontaan te zingen en te dansen. Bob lachte, pakte me vast en zei: ‘Wat leuk, dat deed Mireille ook altijd.’ Gelukkig beet ik op mijn tong en heb ik niks gezegd. Wat ik had willen zeggen? Dat ik het een vervelende opmerking vond. Dat ik eindelijk weer mezelf was, vrolijk en spontaan, die ik na mijn ex niet meer zo vaak was geweest. Dat ík dat ben, en dat het niet fijn is als Bob dan meteen over zijn grote liefde begint. Ik wil een eigen plaats. Maar ik zei niks. Want hij had zelf niet door dat hij me kwetste, hij straalde. Misschien moest ik wachten tot een beter moment. Dat kwam later die avond. We hadden voor het eerst met elkaar gevreeën. Ik kan alleen maar seks hebben uit liefde, als ik iemand in mijn leven wil. Ik wilde Bob, maar wel alleen. Voor míj alleen.
Na de seks kwam dat er huilend uit, en haalde ik ook zijn opmerking aan. Bob sprak uit dat hij er alles aan wilde doen om ons een kans te geven. Hij wilde mij beter leren kennen. Mijn zoontje ook. Hij wilde voor me gaan; maar ik moest niet onzeker worden van zijn vrouw. Als ik hem wilde, moest ik accepteren dat zij er nog was, en er altijd zou blijven. Ik vertelde dat ik het moeilijk vond dat Mireille in zijn gedachten altijd jong en mooi zal blijven. Als een soort heilige, die niks verkeerd kon doen. En boven alles dat ik niet tegen haar op kon boksen, nooit zijn nummer één kon worden. Want als zij nog had geleefd, waren wij nooit samen geweest. Bob begreep dat wel, maar vroeg mij Mireille te gaan zien als een vriendin. ‘Ik heb ruim tien jaar van mijn leven met haar doorgebracht. Moet ik die herinneringen weggooien? Of mag ik ze van jou koesteren, dat ze me heeft geholpen om de man te worden die ik nu ben? De man die nu met jou is…’ Hij zei dat mijn ex voor hem ook bedreigend was, omdat we samen een zoon hebben die ons voor altijd bindt. ‘Straks betert hij zijn leven, wil hij jou terug en wat doe ik dan?’ vroeg Bob. Tja, ik weet dat dat nooit zal gebeuren, maar inderdaad: met dat gevoel moet hij dealen. We waren allebei geen onbeschreven blad meer. Die avond spraken we hardop uit dat we met elkaar verder wilden. Hij wilde onderdeel worden van mijn leven, en dus mijn zoontje Jesse leren kennen, en hij vroeg mij om me in zijn leven en verleden te verdiepen. Met alles erop en eraan, zonder vooroordelen of angsten.”
Extra bevestiging
“Jesse en ik zijn een paar maanden later bij Bob ingetrokken. Tussen die twee klikt het enorm en inmiddels hebben we samen ook een baby, een dochtertje. Die heeft drie sets met grootouders, want ook Mireilles ouders werden na haar geboorte direct gebeld. Bob heeft vaak contact met hen. Hij gaat er wekelijks langs voor koffie en een praatje. Soms ga ik mee, maar meestal niet. Ik heb er geen moeite mee, maar ik wil me er niet in mengen. Ze hebben het ook regelmatig over mij, zo vertelde haar moeder me eens. En over dat Bob zich weleens schuldig voelde naar Mireille, omdat zijn gevoel voor haar door mij wat vervaagde.
Hoewel ik heus niet meer wakker lig van haar, was dat toch fijn om te horen. Een extra bevestiging dat het tussen hem en mij goed zit. Daardoor kan ik het makkelijker loslaten als hij het over haar heeft. Want dat is toch best vaak. Ik weet inmiddels veel over Mireille. Gek genoeg ben ik ook om haar gaan geven, op een bepaalde manier. Ik begrijp dat ik in bepaalde opzichten op haar lijk, zo schijnen we dezelfde manier van ruziemaken te hebben. Lekker fel en blijven prikken. Soms moet ik na een ruzie lachen, stel ik me voor dat ze meekijkt en in de discussie mijn kant zou kiezen. Na al die tijd kan ik zeggen dat ik het oprecht jammer vind dat ik haar niet persoonlijk ken. Ik weet wat ze graag at, wat haar favoriete vakantie was en zelfs hoe haar seksleven was. Ze was preutser dan ik ben. Stiekem vond ik dat wel fijn om te horen. Alsof ik dan ‘beter’ ben. Niet dat ik haar nog als concurrent zie, maar het lijkt me vreselijk als mijn vriend na de seks nog zou denken aan fijnere seks met zijn ex. Maar dat is absoluut niet zo.”
Plekje veroveren
“Bob en ik hebben een goede en stabiele relatie, en ik heb zijn vrouw geaccepteerd zoals hij mijn zoontje heeft geaccepteerd. Slechts af en toe sluimert er wat, dan voel ik toch dat niet alleen ík een relatie met hem heb. Zeker rond haar verjaardag en sterfdag heeft Bob het moeilijk. Ik weet nu dat ik hem maar beter kan laten. De eerste keer wilde ik hem juist opbeuren, door iets leuks te gaan doen. Maar dat werkt niet. Bob is een man die zelf door de pijn heen moet. Hij gaat op die dagen naar haar graf en daarna bij haar ouders langs. Soms zijn er vriendinnen van haar bij. Met een van hen heb ik ook contact, die heb ik leren kennen via de school van Jesse. Mijn zus zei toen dat het net lijkt of ik Mireilles leven overneem. Omdat ik haar man heb, haar huis en nu ook al een vriendin. Maar ik heb daarin toch geen keuze? Het is me overkomen. En ik heb beetje bij beetje mijn plek moeten veroveren, naast haar, in zijn hart.
Soms vind ik het wel moeilijk, als Bob het heeft over ‘zijn vrouw’. Daarmee bedoelt hij haar. Wij zijn niet getrouwd en hebben ook geen plannen. Ik heb me nooit aan het huwelijk gehecht; en als ik er nu op aan zou sturen, zou dat puur een concurrentiestrijd zijn. Dus ik laat het. Maar dat kan gekke situaties veroorzaken. Op vakantie ontmoetten we eens een stel met wie we een paar avondjes afspraken. Op zo’n moment begint Bob rustig anekdotes op te halen over die ene vakantie in Kroatië met zijn vrouw. Ze dachten eerst dat hij mij bedoelde, en daarna dachten ze dat ik zijn minnares was. Bob ziet niet dat dit ongemakkelijk voor mij is. Maar in het grotere geheel is dat niet erg. Zo’n negentig procent van de tijd heb ik de leukste man ter wereld en ik weet dat ik zijn andere grote liefde ben. Als hij met zijn gedachten niet bij mij is, weet ik dat hij aan Mireille denkt. Zijn trouw aan haar heeft ook iets moois. Ik weet dat hij mij niet snel zal verraden of in de steek zal laten. Hij houdt van me; en dan is dat bij hem ook voor eeuwig. Dat is bij zo veel mannen anders. Dus – hoe moeilijk het soms ook is – ik tel mijn zegeningen en geniet van de tijd en het gezin dat we samen hebben. Iets wat háár niet gegund was…”
Lees ook: Milou: ‘We zijn gescheiden, maar stiekem hou ik nog van hem’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.