Wed, 01 Jun 22 07:25:00 +0000

Miranda: ‘Mijn ex is de liefde van m’n leven, mijn huidige man niet’

Twee jaar geleden trouwde Miranda (41) met Bas, de man die haar een veilig en stabiel leven biedt. Maar voor wie ze lang niet zo veel liefde voelt als voor haar ex. “Stiekem hoopte ik dat Harry de trouwzaal was binnengekomen en had geroepen: ‘Stop, Miranda is van mij!’”

Carnaval

Miranda: “Harry en ik ontmoetten elkaar met carnaval. Ik kom uit het noorden en was met vrienden mee naar Brabant, gehuld in een cowgirlpak. Die avond stond er ineens een cowboy naast me: Harry. ‘Je begrijpt dat ik een drankje voor jou ga bestellen’, lachte hij. Onze vrienden vonden onze matching outfits hilarisch en wij eigenlijk ook. Twee zielen, één gedachte, zeiden we. Het klikte, ook tussen onze vrienden en we gingen samen op kroegentocht. Eerst lacherig tussen de rest, maar later zonderden we ons af en volgde de eerste zoen, gevolgd door vele andere. Het was al licht toen ik naar het huis van mijn vriendin ‘zweefde’. Toen ik bij haar in de spiegel keek, schrok ik: mijn make-up was er compleet af, ik miste een nepwimper en mijn huid was bleek en vlekkerig. Ontmoette ik eindelijk een echt leuke man, zag ik er zo verlopen uit! Uitgeput na die intense avond viel ik in slaap op een matras op de grond. Na een paar uur werd ik wakker met hevige hoofdpijn. Maar die verdween spontaan toen ik mijn telefoon checkte. Harry had me meerdere lieve berichtjes gestuurd en wilde weten wanneer we elkaar weer zouden zien.”

Stapelverliefd

“Vanaf toen waren we onafscheidelijk. De onzekerheid die je soms bij een nieuwe liefde hebt, hadden wij niet. Ik voelde dat het goed zat. Harry vond me de mooiste vrouw op aarde, ondanks dat ik niet bepaald een supermodel ben. Hij lachte altijd om mijn grapjes, soms als enige. Hij ving me letterlijk op als ik viel. Dat veilige gevoel, die liefde, het vertrouwen… Dat had ik nooit eerder meegemaakt. Alles was even bijzonder. Ik nam hem mee naar mijn oma, gewoon voor een kopje thee. Voordat ik er erg in had, had hij haar in de auto gezet, om samen een stukje te gaan rijden. Ik zat achterin, terwijl Harry voorin met oma babbelde. Ik dacht alleen maar: met jou wil ik oud worden. Vier maanden na onze ontmoeting werd Harry uitgezonden naar het Midden-Oosten. Het zat me absoluut niet lekker, maar Harry nam zijn werk bij de krijgsmacht heel serieus en was klaar om te vertrekken. Ook omdat hij wist dat ik op hem zou wachten en we na zijn terugkomst zouden gaan samenwonen in mijn appartement. Ik knapte de boel op, maakte het wat meer man-vriendelijk – hij vergeleek mijn appartement altijd grappend met Barbie’s droomhuis – en ik wachtte, zo trouw als een hond. Hoogtepunten waren onze spaarzame telefoontjes en Harry’s brieven. Om meer betrokken te zijn las ik me in en via online-fora leerde ik de vrouwen en vriendinnen van andere militairen kennen. Van hen hoorde ik voor het eerst dat mannen na een missie soms anders terugkomen dan ze zijn vertrokken. Omdat ze zulke heftige dingen zien en meemaken, staan ze bij terugkomst weleens anders in het leven. Ik kon me daar alles bij voorstellen, maar níet dat mijn lieve, stabiele en opgewekte Harry zou terugkeren als een depressieve versie van zichzelf. Helaas was dat wel het geval.”

Lees ook: Milou: ‘We zijn gescheiden, maar stiekem hou ik nog van hem’

Hij wilde rust

“Wat er precies is gebeurd, weet ik niet. Hij wilde er niet over praten. De eerste dagen na zijn thuiskomst was alles nog perfect. Romantisch en fijn, al knuffelend in mijn bed. Ik was zo dankbaar dat ik mijn man terug had en dat we nu echt aan ons leven konden beginnen. Maar Harry was anders. Hij nam ineens de trap in plaats van de lift. Wilde niet meer reizen met het openbaar vervoer en parkeergarages waren uitgesloten. Elke dag slopen er meer eigenaardigheden in, die ik niet kon verklaren. Ook werd Harry steeds stiller, teruggetrokken. Ik zag de worsteling die hij doormaakte, maar kon er niet bij. We kenden elkaar tien maanden, waarvan we er slechts vier samen hadden doorgebracht. Maar die hadden me zo veel vertrouwen gegeven dat ik er evengoed vol voor wilde gaan. Ik dacht dat ik die posttraumatische stress wel ‘even’ kon tackelen, met heel veel liefde en geduld. Zo werkte het dus niet. Op een dag kwam ik thuis en Harry was verdwenen. Hij was naar zijn eigen huis gegaan, zonder me dat te zeggen, en sms’te me dat hij rust nodig had. Hij wilde alleen zijn. Dat duurde een week, en nog een en nog een…

In therapie werd later inderdaad PTSS vastgesteld: posttraumatische stress-stoornis. Harry kon de heftige ervaringen die hij tijdens zijn uitzending had meegemaakt niet verwerken. De psychiater noemde het een interne oorlog die hij met zichzelf voerde. En hij waarschuwde mij dat een relatie met zo iemand enorm onberekenbaar is. Dat een nestje bouwen, wat ik zo graag wilde, nu niet Harry’s prioriteit had. Dat hij worstelde met leven, met schuldgevoelens en met de dood. Naar woonmarkten gaan en spullen voor de keuken kopen paste daar niet bij. Ik cancelde onze vakantie naar de Dominicaanse Republiek die we al hadden geboekt en zette al onze plannen on hold. Ik was al blij dat hij af en toe weer kwam slapen, hij deed echt zijn best. Maar steeds vaker lagen we ’s nachts allebei te huilen. We voelden ons, ieder op onze eigen manier, maandenlang waanzinnig gefrustreerd. Ik had mijn man nog, dat kunnen niet alle vrouwen van militairen zeggen, maar ik dacht vaak cynisch: ik heb alleen zijn lichaam nog. Zijn ziel en levenslust waren in de woestijn gestorven…”

Verloren strijd

“Ik stelde voor om te verhuizen en een compleet nieuw leven te beginnen, om te gaan reizen of juist voor een baby te kiezen. Ik wilde zo graag een kind met Harry en hoopte dat hij vrolijk zou worden van dat idee. Maar het was voor hem juist de aanleiding om een einde aan onze relatie te maken. Niet omdat hij niet van me hield, maar omdat hij me méér gunde. Het schuldgevoel naar mij toe, omdat hij in zijn ogen mijn leven ‘blokkeerde’, knaagde enorm aan hem, vertelde hij. Dat hielp niet bij zijn herstel, het legde er alleen maar druk op. Ik begreep het en stelde voor een pauze te nemen. Maar Harry keek me aan en zei zacht dat het echt voorbij was. Dat hij niet meer de Harry was op wie ik verliefd was geworden. Hij hield nog steeds enorm veel van me, maar in zijn hoofd en hart was nu geen ruimte voor lustgevoelens en liefde. Hij twijfelde of dat ooit nog wel zou komen. Heel even voelde ik iets van wat er al maanden door hem heen ging: het idee dat de grond letterlijk onder je voeten vandaan wordt geslagen. Alsof je gaat slapen in Purmerend en wakker wordt in Tokio, zonder dat je weet hoe je daar bent gekomen of wat je daar doet. Ik was compleet van de kaart door de breuk. Even naar de dierenwinkel om kattenvoer te halen was me al te veel. Laat staan dat ik kon werken. Was er maar een andere vrouw geweest, dacht ik vaak. Dan had ik de strijd aan kunnen gaan. Maar er viel niet te vechten tegen de demonen in Harry’s hoofd. Als híj het al niet kon, dat was het voor mij sowieso al een verloren wedstrijd.”

Schuldgevoel

“Toch was het heel moeilijk hem los te laten. Ik voelde me vreselijk schuldig, liet ik hem niet zitten? Als je partner een ernstige ziekte heeft, verzorg je hem toch ook? In gesprekken met vriendinnen en op die militaire fora werd me veel duidelijk. Een fysieke ziekte zorgt vaak voor praktische problemen. Als je geliefde een chemokuur moet ondergaan, weet je dat er bijwerkingen zijn. Je weet waar de angsten liggen. Althans, je krijgt daar een idee van. Maar bij PTSS weet je niks en moet je gokken. Je loopt altijd op je tenen, omdat de ander om de kleinste dingen uit zijn vel kan springen. En geen oog meer heeft voor dingen die voor jou wel belangrijk zijn. Je weet gewoon niet meer waar je aan toe bent en of het ooit nog wel anders wordt. Dan kan er nog zo veel liefde zijn… Soms is liefde gewoon niet genoeg. Met de tijd sleet het schuldgevoel steeds een beetje meer. Ik begon in te zien dat een leven samen met Harry gewoon niet mogelijk was. Niet nu in elk geval. En het was te onzeker om te wachten of hij zou veranderen. Zou opknappen. Bovendien kon hij wel iemand anders tegenkomen in de loop der tijd. Ik was bijna 36. Als ik nog een gezin wilde, moest ik mijn tijd niet verdoen met treuren en obsessief Harry’s Facebookpagina blijven checken. Straks was het te laat en bleef ik alleen over. Daarvoor was mijn kinderwens te sterk.”

Een tikje saaier

“En zo gebeurde het dat ik ging trouwen met Bas. Het ultieme liefdesgevoel heb ik nooit voor hem gehad. Sterker nog, zonder Harry was ik nooit voor iemand als Bas gegaan. Het zijn twee uitersten. Harry was een spontane levensgenieter, uitbundig, impulsief en met een groot hart. Bas, die ik online heb leren kennen, is behoudend, veilig, je weet precies wat je aan hem hebt. Een tikje saaier, maar die stabiliteit had en heb ik zo nodig. Ik kon die achtbaan van emoties en pijn niet nog een keer aan. En we hadden het goed samen, meteen vanaf onze eerste date voelde het vertrouwd. We konden fijn praten en hadden dezelfde doelen in het leven, en dezelfde verwachtingen.

Bij Bas vond ik troost, kon ik mijn eenzaamheid vergeten. Na tien maanden vroeg hij me ten huwelijk. En ik zei ja. Maar op mijn trouwdag vroeg ik me niet af of Bas me mooi vond. Dat deed hij immers vast wel. Nee, ik stelde me in stilte voor hoe Harry naar me zou hebben gekeken, vol passie en liefde. En tijdens de ceremonie deed ik soms mijn ogen dicht, denkend aan Harry. Wat hoopte ik op zijn aanwezigheid. Dat hij ineens die zaal binnen zou komen en zou zeggen: ‘Stop, Miranda is
van mij.’ Maar helaas, hij kwam niet. Hoewel hij via gemeenschappelijke kennissen moet hebben geweten dat ik trouwde. Hij liet het gebeuren. Ik kan alleen maar naar de reden gissen. Het doet er ook niet toe. Bas en ik kusten elkaar als man en vrouw, de zaal klapte en daarmee was de toekomst beklonken. We werden bedolven onder rijstkorrels en gaven ’s avonds een groot feest. Van het ‘gat’ in mijn hart, daar wist niemand iets van. En Bas zeker niet. Ik heb hem wel verteld over Harry en waarom het eindigde, maar hoe intens verliefd ik was geweest, heb ik verzwegen.

Bas is een praktische man die graag een leuk gezin heeft, hard werkt en zijn geluk haalt uit de harmonie thuis en zijn werk als biologieleraar. Hij zorgt goed voor me en voor ons dochtertje. Inmiddels ben ik zwanger van de tweede en maken we vaak wandelingen in de natuur om lesmateriaal te verzamelen. Ik geniet oprecht van mijn band met Bas. Want die is goed. Ik zie ons samen wel oud worden. Zo zal het waarschijnlijk ook gaan. Maar mocht Harry ooit bij mij op de stoep staan, met een grote bos rozen en de oude, vertrouwde blik in zijn ogen, dan vrees ik toch echt dat Bas me kwijt is.”