Janine (38) is al meer dan twintig jaar samen met Frank (38). Ze passen perfect bij elkaar, maar konden het over één ding niet eens worden: het wel of niet krijgen van kinderen. Toch is Janine nu moeder. “Ik besloot erover te liegen.”
Janine: “Er gaat bijna geen dag voorbij waarop ik niet terugdenk aan wat ik gedaan heb en me niet even schuldig voel over alle leugens die ik het laatste jaar verteld heb en het toneelstuk dat ik maandenlang opvoerde. Toch houd ik mijn mond tegen mijn man Frank. Als hij de waarheid wist, zou hij laaiend worden en misschien alsnog bij me weg gaan. Terecht, het is absoluut niet netjes en ik ben er niet trots op. Ik hoop alleen dat met de tijd mijn schuldgevoel zal afnemen. En dat er een dag komt waarop ik het aandurf Frank tóch alles op te biechten.”
Liefdesverdriet
“Frank en ik kregen op ons zestiende verkering en zijn sindsdien altijd samen geweest. Op een jaar na: net na zijn afstuderen wilde Frank de wereld verkennen, het liefst ongebonden. Hij verbrak onze relatie om na een jaar India, Cambodja, Thailand en Afrika bij mij terug te komen. Hij had me vreselijk gemist en wist nu zeker dat ik de vrouw voor hem was. Ook ik had me ellendig zonder hem gevoeld. De eerste weken was ik zelfs letterlijk ziek geweest van liefdesverdriet en ik wilde niets liever dan onze relatie nieuw leven inblazen. Frank was mijn maatje, mijn alles. Ik keek erg naar hem op en was stapelgek op hem. Niet lang na onze hereniging zijn we getrouwd. Frank ging werken als onafhankelijk hypotheekadviseur, ik begon mijn eigen pedicurepraktijk. Zeker de eerste jaren waren we druk met ons werk. We verdienden leuk, konden daar uitstapjes van maken en gingen graag op reis. Frank koos ieder jaar weer een nieuwe verre bestemming uit. We hebben inmiddels een hele rij fotoalbums in de kast staan en hebben prachtige vakantieherinneringen. Ons leven was prima en ons huwelijk harmonieus, maar over één ding werden we het maar niet eens: kinderen. Ik wilde ze dolgraag. Mijn eierstokken rammelden, ik verlangde naar een baby. Maar Frank had dat verlangen totaal niet.
Ook al wilde Frank geen kinderen, hij had zich ook nooit willen laten steriliseren. Dat heb ik altijd raar gevonden en het gaf me hoop: hij was vast niet zo anti als hij zich voordeed. Anders zorg je toch dat je nul risico loopt? Zelf peinsde ik er niet over me te laten steriliseren en dat begreep Frank ook wel. Iedere avond stopte ik de pil netjes in mijn mond waar Frank bij stond, maar in plaats van doorslikken, spuugde ik ’m bij het tandenpoetsen weer uit. Of ik spoelde de pil door de wasbak als hij even niet keek, maar liet het stripje met de uitgedrukte pillen goed in het oog slingeren. Heel stiekem van me, maar ik praatte het voor mezelf goed: alles voor een baby! Ook begon ik al met het slikken van foliumzuur. Ik had gelezen dat je dat al drie maanden voor de zwangerschap moet doen.
Ik wilde nu ook vaker vrijen, maar ik wilde geen slapende honden wakker maken, dus wachtte ik geduldig tot Frank me verleidde. Wel rekende ik ongeveer uit wanneer mijn eisprong was en ‘toevallig’ droeg ik dan net een sexy lingeriesetje. Succes verzekerd.”
Lees ook: Zwanger door de dokter: ‘Bram heeft gewoon ooit in een vriezer gelegen’
Door het dolle
“Al met al heeft het zeven maanden geduurd voordat ik zwanger raakte. Ik merkte het meteen: ik was doodmoe, had pijnlijke borsten en mijn menstruatie bleef twee weken later ook uit. Een zwangerschapstest hoefde ik niet te doen, ik wist genoeg. Ik had inmiddels zo veel gelezen over zwanger zijn, dat ik de signalen direct herkende. Toch deed ik net alsof er niets met me aan de hand was. Ik riep heel hard hoeveel zin ik had in chocola omdat ik ongesteld was, en liep opzichtig met pakken maandverband in mijn boodschappenkar. Ondertussen was ik door het dolle van geluk. Ik wilde het wel uit gillen dat ik zwanger was, maar het hoorde bij mijn vooraf bedachte plan dat vooral niet te doen. Ik vertelde zelfs niets aan mijn vriendinnen die in het complot zaten. Om het toneelstuk compleet te maken, dronk ik zelfs zogenaamd wijn. Frank en ik drinken elke avond bij het eten een glaasje: hij een biertje, ik rode wijn. We zijn geen grote drinkers, zeker niet doordeweeks, maar vinden één of twee glazen bij de maaltijd erg gezellig. Als ik daarmee ineens zou stoppen, zou dat opvallen. Dus schonk ik wel een wijntje in, maar nam ik heel kleine slokjes of een grote slok die ik later uitspuugde. En als de fl es al open was, gooide ik de wijn weg en vulde ik ’m met druivensap. In de derde maand werd mijn buik al zichtbaar groter, net als mijn borsten. Ik was nog steeds doodmoe en Frank maakte zich zorgen. Hij had al een paar keer geopperd dat ik een afspraak moest maken met onze huisarts. Misschien had ik wel pfeiffer?
Toen ik hem vertelde dat ik die week niet ongesteld was geworden, stond hij erop om sámen naar de huisarts te gaan. Dat was voor mij een onverwachts cadeautje, want op deze manier hoefde ik zelf niks te zeggen en kon Frank zijn vragen op de huisarts afvuren. De huisarts hoefde niet lang na te denken nadat ik mijn ‘klachten’ had verteld; moe, lusteloos, weinig eetlust en deze week niet ongesteld. Hij liet me een zwangerschapstest doen, die uiteraard aangaf wat ik al drie maanden wist: ‘we’ waren zwanger. Frank verschoot van kleur. Hij was verbijsterd. Hoe kon dit? Ook ik veinsde ongeloof. Zwanger? Ik slikte toch de pil? De huisarts zei meteen dat geen enkele pil 100% betrouwbaar was. Om vast te stellen hoe lang ik in verwachting was, stuurde hij ons een paar deuren verder in het gezondheidscentrum, waar een verloskundigenpraktijk gevestigd was. Frank liep als een zombie achter me aan en ik probeerde me net zo geschrokken te gedragen. Na een half uurtje konden we terecht voor een echo. En toen raakte Frank helemaal in shock: ik was al elf weken zwanger!”
Niet trots op
“Abortus is nooit aan de orde geweest, daar is Frank nooit over begonnen. Misschien doordat we tijdens de echo heel duidelijk een hartje hoorden en de contouren zagen van een baby met een hoofdje, handjes en voetjes. Ik riep om de paar seconden verrukt: ‘Ah kijk nou, wat schattig.’ Ik was blij dat ik eindelijk mijn gevoelens kon uiten. Frank heeft alleen maar zitten zuchten en geroepen dat hij dit zó niet wilde. Maar hij nam wel zijn verantwoordelijkheid: hij zei dat hij baalde dat ik zwanger was, maar dat hij ervoor zou zorgen dat het ons kind aan niets zou ontbreken. Fijn om te horen, maar het gaf me niet dat geluksgevoel waarop ik had gehoopt. Ik zag aan Frank dat hij doodongelukkig was. Hij werd steeds stiller en hij is zelfs twee keer een paar dagen naar zijn moeder gegaan. Om de dingen op een rijtje te zetten. Gelukkig kwam hij iedere keer terug. Hij zette de sauna op Marktplaats en schilderde de muren roze toen we wisten dat we een dochter zouden krijgen. In zijn buurt probeerde ik niet al te blij te zijn, want ik wilde me niet verdacht maken en ik zag aan zijn gezicht hoeveel pijn mijn blijdschap hem deed. Eén keer vroeg hij of ik hem er misschien had ingeluisd. Toen reageerde ik boos: ‘Wat denk je zelf? Ik heb wijn gedronken, broodjes fi let americain en tartaar gegeten! Denk je dat ik dat zou doen als ik bewust zwanger was geworden?’ Nee, dat zag hij ook wel in. Ik leefde immers als een monnik, nu ik wist dat ik zwanger was. Saar is nu acht weken oud. Ik ben niet trots op mezelf en mijn leugens. De man van wie ik zo veel hou heb ik opzettelijk bedrogen. Ik voel me er echt schuldig over. Aan de andere kant, als ik Frank ’s morgens blij hoor zingen als hij met Saar onder de douche staat of zie hoe lief ze in zijn armen ligt als hij haar de fl es geeft, wordt mijn geweten weer gesust. En als ik zelf in de wieg kijk, denk ik ook: het was het allemaal waard. Zonder die leugens was ik nu geen moeder geweest van dit fantastisch mooie meisje.”
Lees ook: Lobke: ‘Na mijn scheiding ontdekte ik dat ik zwanger was’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.