Hoofdredacteur Bjorn Oostra. — © Johannes Timmermans
Eens in de zoveel tijd kruipt er iets onder mijn huid. Meestal is het iets kleins. Iets dat ik hoor of zie. Een fijn gesprek met iemand. Een aangrijpend stuk in de krant. Of een mailtje dat onaangekondigd in mijn inbox belandt. Dat laatste overkwam me deze week.
Verslaggeefster Angela Janssens stuurde me een artikel dat niet voor publicatie bedoeld was, maar dat ze had gemaakt om een aangrijpende gebeurtenis van zich af te schrijven. ‘Ernstig zieke wethouder geeft mij – en daarmee onze krant – een compliment om kippenvel van te krijgen’, stond erboven. Janssens, sinds jaar en dag verslaggever in Noord- en Midden-Limburg, is recent op de koffie geweest bij oud-wethouder Ton Verlijsdonk van de gemeente Beesel. Nadat ze elkaar dertien jaar niet hadden gezien of gesproken nodigde Verlijsdonk haar uit voor een gesprek.
Lees ook: ‘Drie weken onderzoekswerk kan, in elk geval voorlopig, de koelkast in: in de journalistiek is niet alles wat het lijkt’
De Reuvernaar heeft van zijn artsen te horen gekregen dat hij niet lang meer te leven heeft. Voordat het niet meer kan, wil hij mensen die impact op zijn leven hebben gehad nog een keer in de ogen kijken. Angela Janssens, in 2010 verslaggeefster Beesel, behoort tot de uitverkorenen. Curieus genoeg ligt de kiem voor die uitnodiging niet bij een stuk dat ze heeft gepubliceerd, maar bij een artikel dat ze juist niet heeft geschreven. Dertien jaar geleden is Verlijsdonk het middelpunt van een heuse politieke rel. Na een moeizaam formatieproces wordt hij opnieuw wethouder. Omdat niet iedereen in Beesel daar blij mee is, leidt de benoeming tot roddel en achterklap. En zelfs een heus onderzoek van bureau BING. Verlijsdonk heeft als privépersoon plannen zijn leegstaand pand te verbouwen tot multifunctionele accommodatie voor onder anderen verstandelijk gehandicapten.
Om de schijn van belangenverstrengeling te vermijden zet hij het project op afstand, informeert hij de gemeenteraad en vraagt hij BING te beoordelen of wat hij doet ook echt kan. Volgens het bureau is er niks aan de hand, maar de commissie die de geloofsbrieven van Verlijsdonk onderzoekt denkt daar anders over. Gevoed door politieke tegenstanders wordt hij in lokale media met de grond gelijk gemaakt en zelfs weggezet als oplichter. Angela Janssens doet – uiteraard – verslag van de politieke ophef, maar besluit na overleg met haar toenmalig redactiechef niet mee te doen aan de poging tot karaktermoord. Simpelweg omdat Janssens na onderzoek tot de conclusie is gekomen dat Verlijsdonk niet zo gek veel te verwijten valt.
Lees ook: Waarom we in de maandagkrant artikelen publiceren die ook op zondag in de e-paper staan
Het besluit, dertien jaar geleden, om iemand niet zwart te maken, heeft zoveel indruk gemaakt dat de ernstig zieke Verlijsdonk de verslaggeefster nog een keer uitnodigt. En dat maakt dan weer indruk op de verslaggeefster. En op haar hoofdredacteur. ‘Uiteindelijk vind ik dit verhaal een prachtig voorbeeld van hoe wij als krant een enorme impact hebben gehad op het leven van Verlijsdonk en zijn naasten’, schrijft Janssens. ‘Juist door te luisteren en de waarheid te achterhalen. En de pen niet ter hand te nemen om snel even een stukje te schrijven. Misschien ook een mooie spiegel in deze tijden van haastig internet en bijna dagelijks gehoorde kreten als: ‘andere media hebben het ook, dus wij moeten...en snel’.’
We doen, zo blijkt uit dit relaas, ook ons werk als we niet meegaan in de hijgerigheid die de journalistiek nou eenmaal soms met zich meebrengt.