Renate Spijkerman (54) uit Oirschot heeft eierstokkanker en wordt niet meer beter. Maar in plaats van razendsnel haar wensenlijst afvinken, wil ze er juist voor anderen zijn. Om de drie weken hangt ze aan de chemodruppelaar en tussendoor luistert ze naar de problemen van anderen. 'Dat is wat ik het liefste doe.'
Dit artikel is afkomstig uit Eindhovens Dagblad. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
"Niet schrikken van mijn blote bolletje", stuurt ze nog gauw even naar iemand die een luistersessie heeft geboekt. In de praktijk aan de Nieuwstraat in Oirschot is het moeilijk om als mens niet te veranderen in een open boek. Renate heeft zo'n oprechte interesse dat je vanzelf begint te vertellen.
"Mijn kale hoofd kan nog een beetje afschrikken", zegt Renate Spijkerman. "Moet ik mijn sores nou gaan delen met deze kankerpatiënt, denken ze dan. Maar ik ben veel meer dan mijn kanker alleen. En dit is wat ik het liefste doe: luisteren."
Ze heeft het tot haar missie gemaakt om te inspireren en te ondersteunen. Dat doet ze met inzichten waaraan ze zelf gedurende haar hele leven zoveel heeft gehad. En die door haar naderend eind nog meer betekenis hebben gekregen. Haar motor lijkt te draaien op positiviteit en dankbaarheid. En dat is opvallend voor iemand die palliatief is en weet dat ze niet lang meer heeft.
Wat is jouw geheim?
"Toen ik hoorde dat ik ernstig ziek was, heb ik natuurlijk flink moeten huilen. Maar ik realiseerde me ook meteen: ik ben nog niet dood. Toen ik daarna mezelf in de ogen keek in de spiegel, voelde ik een soort oerkracht in me opkomen. Die kracht is sindsdien ontwaakt en verder gegroeid. Bij moeilijke of angstige momenten is er altijd die krachtbron waar ik naar terug kan gaan. Daarnaast ben ik gezegend met de allerliefste mensen om me heen, het Catharina Ziekenhuis dat mij behandeld en bijvoorbeeld ook De Eik (het Centrum voor leven met en na kanker) waar ik contact heb met lotgenoten."
Wat ging je doen nadat je het slecht nieuws gesprek had gekregen?
"Daarna volgde een medisch traject met chemokuren, een operatie en weer chemokuren. Toen ik weer een beetje boven Jan was, ben ik het Luisterend Oog begonnen samen met mijn man Arjen. Mensen kunnen bij ons een sessie boeken en dan luisteren wij. Mensen willen heel graag hun verhaal vertellen. Delen waar ze mee zitten, waar ze in vastlopen. En aangezien luisteren het allerliefste is wat ik doe is het dus een win-winsituatie."
Hou je je eigenlijk niet veel te flink?
"Dat is een mooie vraag. Wat is flink zijn? We moeten realistisch zijn: ik ga dood. Punt. Maar daarnaast leef ik nog wel. En hoe ik die tijd indeel is voor mij van groot belang. Ik doe nu zoveel mogelijk dingen die ik zinnig, leuk en fijn vind."
Wat is je belangrijkste boodschap?
"Het enige wat er echt toe doet is het nu. We zijn vaak bezig met wat allemaal geweest is, waar je spijt van hebt. Maar dat is allemaal voorbij, daar kun je niks meer aan doen. En wat de toekomst gaat brengen daar zijn we bang voor of daar kijken we juist naar uit. Maar dat is zo abstract, je weet niet hoe dingen gaan lopen. Het enige wat we echt weten is hier en nu. En dat dat goed is."
Hoe lukt jou dat als je aan de chemo zit?
"Laat ik vooropstellen dat het echt niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar als ik in het ziekenhuis ben voor een chemokuur dan vallen mij bepaalde dingen op. Hoe lief, attent en zorgzaam de verpleegkundigen voor mij zijn. Hoe ik een extra kussentje krijg voor in de rug. Hoe het bed in vijf verschillende standen kan. Hoe een chemozak speciaal voor mij op maat is gemaakt. Ik kies er heel bewust voor om al die waardevolle dingen écht te zien. Ik merk dat anderen op zo'n moment bij mij aansluiten. Dan heb ik een leuk praatje aan mijn bed, en moeten we bijna lachen om die naald die er niet goed ingaat. Het zijn die dingen die het leven de moeite waard maken."