Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 11
John de Bever stond in maart op de planken bij Holland Zingt Hazes, waar hij en zijn man Kees bloemen meebrachten voor Rachel. Toch willen de Bevers geen partij kiezen in de ontaarde familieruzie. Kees: “Wij doen nooit aan hielenlikken. Soms brengt dat verdriet en soms geluk.“
Door Boris van Zonneveld
Kees Stevens is verbaasd over de uitspraken van Sieneke en Frans Bauer in Weekend over waarom die eerste hem als manager heeft verlaten, onder meer omdat hij niet altijd bereikbaar zou zijn en te weinig tijd zou hebben. “Bijzonder. Ik ben dag en nacht bereikbaar. Ik vecht altijd voor mijn artiesten”, zegt Kees, die het verder bewust kort houdt over dit onderwerp, terwijl zijn man John de Bever de Ziggo Dome onveilig maakt bij Holland Zingt Hazes. “Bijzonder dat we als Brabanders op dat Amsterdamse feestje staan. Eigenlijk komt dat een beetje door Weekend, jullie hebben dat aangewakkerd, en het is ook wel verdiend voor John”, zegt Kees. “Ik ben trots op hem, dat hij daar staat. Ze zullen je niet vragen omdat je aardig bent. Je moet wel iets kunnen.”
Tegenslag samen verwerken
Loyaliteit vindt Rachel echter ook belangrijk. Wie niet in haar straatje past, wordt doorgaans niet gevraagd. “Nou, wij doen nooit aan hielenlikken en dat zullen we ook nooit doen. Anders waren we misschien eerder al veel verder gekomen. Soms brengt die opstelling verdriet en soms geluk, en soms kan iets heel lang duren, maar uiteindelijk komt het allemaal goed. Dat merk je met Holland Zingt Hazes maar weer. Hoe ik verdriet bedoel? Wij hebben geen kinderen, het enige dat wij hebben, is dit vak. Dan wil je daar ook voor vechten. Daarom leggen we ons gevoel er soms te veel in. En we zijn altijd met z’n tweeën, dus als je dan tegenslag hebt, moet je dat samen verwerken.”
Bloemen voor Rachel
De strubbelingen in de familie Hazes zijn de mannen niet ontgaan. “Ieder afzonderlijk is superaardig tegen ons en wij zijn gewoon aardig tegen iedereen. We hadden een bos bloemen voor Rachel meegenomen, met Dreetje gelachen, en als Roxeanne daar was geweest, hadden we dat ook met haar gedaan. Die bloemen waren ook uit dankbaarheid. Dankzij Rachel en Dreetje staan we daar. Dat is gewoon mooi. Wij zijn allemansvrienden en in elke familie is er wel wat. Bij mij in ieder geval wel”, zegt Kees.
Geen contact met ouders
Zo heeft hij nauwelijks contact met zijn ouders. “Ik heb gewoon geen band met ze. Het zijn goede mensen, maar soms heb je geen band met iemand. Ik heb mezelf afgevraagd wat daar de reden van is, en er is geen ruzie, maar soms is er gewoon geen klik. Dat kan en is helemaal niet erg. Het is niet iets vreselijks waarvoor ik naar een psychiater moet. Ik ben opgegroeid bij mijn opa en oma. Die hadden een ouderwets tankstation waarbij je mensen moest helpen met tanken en auto’s wassen. Dat ik daar woonde, is gewoon zo gegroeid. Zij zijn eigenlijk mijn vader en moeder geweest.”
Soms ziet Kees zijn moeder nog wel. “Als ik haar bij mijn oma zie, is het goed, maar ik zie mijn moeder minimaal. Mijn vader zie ik helemaal niet. Opa is inmiddels overleden, maar oma is nog actief, daarom wil ik haar eren in de serie. Voor zo’n vrouw is dat geweldig, die komt op tv op een nette, sympathieke manier, dat vind ik leuk. Zoals zij voor mij gezorgd heeft, zo probeer ik nu voor haar te zorgen.”
Nieuw seizoen De Bevers
Op 6 april zijn De Bevers er weer met een nieuw seizoen. “Het wordt leuk. We gaan naar Oostenrijk, naar Spanje, het album met Corry Konings komt aan bod, de kalknagels van John gaan eraf en mijn wenkbrauwen worden geharst.” Vorig seizoen onderging Kees een haartransplantatie. “Het is nog niet helemaal naar tevredenheid, want dat duurt een jaar. Maar er groeien nu pluishaartjes bij. Het gaat een beetje beginnen. Toen we naar Hazes gingen, zei John: ’Je zal wel sjans hebben met dat haar.’ Dat zijn van die graadmeters”, lacht Kees.
Onzeker mannetje
John gaat verder: “Van mij had hij ’t niet gehoeven, die transplantatie, dat wilde hij zelf, en dan moeten we maar afwachten hoe het wordt. Ik hoop dat zijn haar terugkomt en dat hij meer krijgt, want daar is hij voor gegaan.” Kees wilde ook een wasbordje. “Daarvoor zal hij nog wel een jaar of twintig moeten trainen, maar hij wordt wel breder en sterker. Maar voor mij hoeft hij geen wasbordje te hebben, hij doet het voor zichzelf. Ik vind hem knap genoeg. Waarom hij het doet? Voor zijn zelfvertrouwen, denk ik. Het is altijd al een beetje een onzeker mannetje geweest. Ik heb mijn hele leven gesport, Kees niet, dus dit is alleen maar goed voor hem. Sporten houdt je gezond.”
Moeder John werd ‘vrolijk dement’
John heeft alleen zijn vader nog. Zeven jaar geleden verloor hij zijn moeder en hij herdenkt haar ieder jaar trouw, maar echt verdrietig is hij dan niet. “Nee, mijn moeder is op tijd gehaald. Ze was acht jaar dement, sinds haar 67ste. Ze las de krant op zijn kop. Mijn vader heeft acht jaar voor haar gezorgd. Ze wist niks meer. Er is haar een hoop ellende bespaard. God heeft haar op het juiste moment gehaald. Wat dat betreft heb ik er vrede mee.” Toch was het een tragisch einde. “Mijn moeder werd vrolijk dement en wij speelden dat gewoon mee, dat was het beste. Ze heeft weinig verdriet gehad. Eén keer heeft ze op de bank zitten huilen, toen zei ze: ’Ik raak mijn verstand kwijt.’ Toen zei ik met een grapje: ’Dat heeft mijn vader al zijn hele leven,’ en toen moest ze lachen. Het was meteen weer verdwenen. Ik heb gelukkig mijn vader nog en die doet het goed. Die acht verloren jaren haalt hij in, want die hebben hem veel energie gekost.”
Alles uit het leven halen
John is nu 57, over tien jaar heeft hij zelf de leeftijd waarop zijn moeder dement werd. Daar denkt hij niet te veel over na. “Nee, want het kan morgen afgelopen zijn. Het zit wel in de familie, dementie, maar ik hoop niet dat ik het krijg. Ik leef zo dat je alles uit het leven moet halen.”
Beeld: Reni van Maren
Dit interview is gepubliceerd in Weekend nummer 11. Dit nummer bestellen kan hier. Liever online lezen? Klik dan hier.