N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Reportage
Kunstmarkt Op kunstbeurs Art Rotterdam, waar negentig galeries aanwezig zijn, is het dit jaar opvallend tam. De meeste galeries tonen vrolijke en decoratieve niks-aan-de-handkunst. Naar geëngageerde kunst is het zoeken.
Voor een kunstbeurs in tijden van rumoer en maatschappelijk engagement is Art Rotterdam opvallend tam. Het kleine aanbod van geëngageerde kunst sneeuwt dit jaar onder bij de vrolijke en decoratieve niks-aan-de-handkunst. Pasteltinten hebben de overhand.
De 24ste editie, opnieuw in de sfeervolle Van Nellefabriek, is de eerste normale editie van Art Rotterdam sinds 2020. Een beurs zonder tijdsloten georganiseerd op de vaste datum, begin februari. „We gaan weer terug naar normaal”, zegt directeur Fons Hof op woensdagmorgen, vlak voor de opening.
De door corona uitgestelde editie van vorig jaar trok in mei 18.000 bezoekers, tienduizend minder dan normaal. De beurs moest opeens concurreren met allerlei andere evenementen op de internationale kunstkalender. Bovendien hadden veel kunstliefhebber zo kort na de lockdowns kennelijk nog geen zin in een druk evenement. Dat was vervelend voor de deelnemende galeries, zegt Hof, want honderden grote verzamelaars lieten toen verstek gaan.
De beursorganisatie selecteerde dit jaar strenger, zegt Hof. Ze liet minder galeries toe en gebruikt de ruimte die daardoor ontstond voor iets nieuws: een beeldentuin midden op de beurs met dertien grote sculpturen. Een prettige, inhoudelijk interessante attractie die tegelijk zorgt voor een duidelijker plattegrond. Eigenlijk net als vier jaar geleden bij de jubileumeditie , toen AkzoNobel een deel van de bedrijfscollectie toonde.
De beursorganisatie investeerde ook in het vip-programma, vertelt Hof. Een groepje internationale collectioneurs wordt met gratis hotelovernachtingen, een diner en een uitgebreid kunstprogramma naar Rotterdam gelokt.
Veel Belgische verzamelaars kwamen graag naar Rotterdam vanwege het grote aanbod van jonge, actuele kunst, zegt Martin van Vreden, van de Amsterdamse galerie tegenboschvanvreden. Hij liep woensdagmiddag voor het eerst als bezoeker over de beurs. „Het aanbod van jonge, frisse en nieuwe kunst liep voor mijn gevoel al jaren terug. Ik wilde mijn vanzelfsprekende deelname eens doorbreken om te kijken of mijn indruk juist is.”
Van de negentig galeries bieden vele toegankelijke, oogstrelende kunst aan. Nog iets dat onmiddellijk opvalt: zeker twintig deelnemers presenteren wandkleden, zachte sculpturen en andere kunstwerken van textiel. Zo brengt Madé van Krimpen een solopresentatie van Klaas Rommelaere, een Belgische kunstenaar die na een mode-opleiding geborduurde wandtapijten en sculpturen ging maken vol geruststellend ogende mansfiguren. Hij noemt ze niettemin ‘dark uncles’.
Zwaarder op de hand zijn de indigo gekleurde textielwerken bij Stigter Van Doesburg van Antonio Jose Guzman en IvaJankovic. De werken zitten vol verwijzingen naar koloniale geschiedenissen en oude geesten. Bij Annet Gelink staat een metershoge, met pennen doorkliefde stoffen pop van een vrouw, gemaakt door de Amerikaanse beeldhouwer Lara Schnitger: 16 Nipples are Enough. Aan de pennen hangen vaantjes met teksten als ‘No dickpics please’.
Zulke geëngageerde kunst is zeldzaam op de beurs. Veel groter is het aanbod van kunst met een knipoog. Zoals de Vending machine van de jonge Amsterdamse kunstenaar Casper Braat. De machine, bij galerie Torch, staat vol in een oplage van drie gemaakte beeldjes van carraramarmer, die de bezoeker met een druk op een knop en een bankpas kan aanschaffen. Voor 250 euro een marmeren tampon op een sokkeltje, voor 450 euro een stenen flesje Chanel-parfum. Braat dacht ook aan de allerkleinste beurs: in de machine staan ook blikjes Casper Braat-pinda’s, te koop voor 2,50 euro.
Een eindje verderop, bij Eenwerk, staat het opzienbarendste kunstwerk van de beurs: Standing Nude No. 1 (1987), een hangende marionet-achtige sculptuur van Karel Appel. Het is een vrouwelijk naakt gemaakt van beschilderde polaroids geplakt op stukken hout. Hoofd, torso, onderlichaam en benen van de vrouw zijn losse elementen die met dikke touwen aan elkaar zijn bevestigd. Het hoofd van de vrouw is met verf tot een kleurrijk masker gemaakt, haar achterzijde is helemaal beschilderd. Dit energieke en geheimzinnige beeld lijkt elk moment in beweging te kunnen komen. Best mooi dat het oude ‘schilderbeest’ Karel Appel zeventien jaar na zijn dood de show kan stelen op een beurs voor hedendaagse kunst. Het staande naakt kost honderdduizend keer zoveel als het pindablikje van Casper Braat: een kwart miljoen euro.