Iedereen die in Oost-Brabant wordt gearresteerd, gaat naar het cellencomplex van het politiebureau in Den Bosch of Eindhoven. Daar staat een speciaal politieteam klaar om de verdachten te verzorgen. “Arrestanten hebben rechten, maar wij werken met huisregels waaraan zij zich moeten houden”, zegt arrestantenverzorger Milan.
Zodra een verdachte het cellencomplex binnenkomt, begint het werk voor een arrestantenverzorger. Eerst fouilleert Milan de verdachte en al zijn spullen worden in bewaring genomen.
“Je mag als verdachte niks meenemen in je cel. Natuurlijk geen telefoon of mes, maar ook je riem, sieraden en schoenveters nemen wij tijdelijk in bewaring. Voor hun en onze veiligheid”, zegt Milan.
Na een nachtje in de cel worden alle arrestanten om zeven uur wakker gemaakt zodat ze kunnen douchen. “Soms worden verdachten middenin de nacht pas aangehouden en in een cel geplaatst. Of mensen hebben een ochtendhumeur. Dan is het wel vervelend dat wij zo vroeg aan je deur staan te kloppen”, zegt Milan. “Maar onze werkdag is dan begonnen.”
“Je hoeft arrestanten niet in de watten te leggen.”
Eerst krijgen de arrestanten de kans om te douchen, hun tanden te poetsen en eventueel hun medicijnen in te nemen. Daarna krijgen ze ontbijt in hun cel. Via het luikje krijgen ze een kartonnen bordje met twee boterhammen, een plakje kaas of kipfilet, een kuipje boter en drinken.
“Je hoeft ze niet in de watten te leggen, maar de zorg die ze nodig hebben moet je wel bieden.”, zegt Milan. “Ik behandel iedereen als mens en niet als verdachte. Het maakt mij niet uit waarom iemand in de cel zit. Voor mij is het veel belangrijker om te weten of iemand agressief is of mogelijk een besmettelijke ziekte heeft.”
“Achter elke deur zit iemand met een ander verhaal.”
Milan regelt niet alleen de eerste levensbehoeften, maar ook het contact met een familielid, advocaat en andere professionals. Vanaf negen uur is het spitsuur.
“Je bent continu aan het schakelen. Arrestanten hebben recht op contact met hun advocaat, dus voor hen staat de deur altijd open. Ondertussen ben je druk bezig met verdachten naar politieverhoren brengen, je zorgt ervoor dat iedereen twee keer per dag naar de luchtplaats mag en dan is het ook nog een komen en gaan van arrestanten”, vertelt Milan.
Door de afwisselende taken en de diversiteit aan arrestanten is geen dag hetzelfde in het cellencomplex. “Achter elke deur zit iemand met een ander verhaal. We hebben arrestanten die onze zorg amper nodig hebben en rustig in hun cel blijven zitten”, zegt de politieman. “Maar we hebben ook mensen met psychische klachten en verslavingen. Dan heb je soms te maken met agressie en beland je ineens in een vechtpartij.”
“Ik hoop dat ze nooit meer terugkomen.”
Een verdachte zit maximaal zes dagen in een politiecel. Soms zien de arrestantenverzorgers iemand nooit meer terug, maar ze hebben ook ‘vaste gasten' in hun 'speciale hotel’.
“Ik probeer alle arrestanten een stukje opvoeding mee te geven in de tijd dat ze hier zitten. Dat doe je bij iemand van 15 natuurlijk anders dan bij een doorgewinterde crimineel”, zegt de arrestantenverzorger. “Uiteindelijk hoop ik dat ze allemaal nooit meer terugkomen.”
Milan is niet zijn echte naam. Om privacyredenen is een andere naam gebruikt. Zijn echte naam is bij de redactie bekend.
