Vooruitstrevend voetbaljournalist drong als PSV-perschef aan op wezenlijke interesse

Necrologie

Thijs Slegers (1976-2023) Als journalist én als perschef stond Thijs Slegers voor ingevoerde voetbalstukken. In zijn laatste levensmaanden stimuleerde hij ruim 10.000 mensen stamcellen te doneren.

Een mislukt seizoen was het, 2012/2013, met een verscheurde selectie die de terugkeer van inmiddels 35-jarige topspeler Mark van Bommel verstierde. De oudere PSV-spelers misten topsportcultuur, concludeerde VI-journalist Thijs Slegers. Een groep jonge spelers zou zich verliezen in randzaken als rap.

Dus wie dacht dat Slegers, deze maandagochtend overleden, in zijn laatste jaren als journalist de club met fluwelen handschoenen aanpakte, moet nog eens teruglezen wat de toekomstige PSV-perschef schreef na het honderdjarige jubileumjaar van de club. Twee jaar later kon hij de verleiding om een topclub van de binnenkant te bekijken niet weerstaan. Zo was PSV in de zomer van 2015 zijn meest kritische clubwatcher armer, en een communicatiestrateeg rijker.

Hij geloofde niet dat PSV hem om die manier had ‘kaltgestellt’, zei hij in gesprek met NRC, het ging de club om „modernere communicatie”. Eenmaal ingelijfd door PSV kon hij zijn visie op sportjournalistiek van de andere kant beïnvloeden. „Ik geloof in mediacoaching, niet in mediatraining. Even kletsen met een bak koffie werkt veel beter dan 25 jongens in een klaslokaal zetten en ze uitleggen hoe ze zich moeten gedragen.”

Hij was een typische voetbaljournalist geweest, met een netwerk verankerd in de zaakwaarnemerswereld. Mino Raiola was een kennis, sinds hij de (later) illustere Haarlemse zaakwaarnemer in contact had gebracht met Zlatan Ibrahimovic, een dolend talent bij Ajax. Het klikte tussen Slegers en de Zweedse achterbuurtjongen, ze waren leeftijdgenoten. De Brabantse bakkerszoon kwam ook van buiten Amsterdam, kun je zeggen. Slegers was, tien jaar later, ook de eerste die de enigmatische Memphis Depay in vele facetten in Voetbal International portretteerde. Hij schreef biografieën van Andy van der Meijde en Luc Nilis, beide (top)voetballers raakten ooit aan lager wal.

Maar Slegers was ook atypisch, of in ieder geval vooruitstrevend. Op de conservatieve VI-redactie liep hij voorop in de omarming van technologische middelen die zijn bereik vergrootten. Twitter natuurlijk, waar hij tienduizenden PSV-fans op de hoogte hield. En live-videoplatform Periscope, waar weinig nog van werd vernomen in latere jaren.

Als perschef wilde hij transparantie betrachten. Over de vraag of hij dat ook altijd even strak ten uitvoer bracht, lopen de meningen uiteen. Hij stimuleerde bij journalisten vooral diepgang, wezenlijke stukken over topvoetbal, over de belevingswereld van voetballers. Voor zover verhaalideeën de belangen van PSV natuurlijk niet in de weg zaten. Hij hield niet in als een uiting hem niet zinde. Dan appte hij over een gratuite tweet over PSV-trainer Phillip Cocu’s kleurloze persona, dat vond hij „badinerend”. Hij richtte de kritische blik juist op journalisten die allemaal steeds hetzelfde vragen. Daar zat wat in. Wees wezenlijk geïnteresseerd, was zijn boodschap.

De diagnose acute leukemie werd gesteld in het najaar 2020, nadat een speler bij hem een vlekje had geconstateerd onder een oog. De stamceltherapie leek aan te slaan maar begin dit jaar deelde hij mee dat hij was uitbehandeld. Zijn naam zal verbonden blijven aan de actie die hij zijn laatste levensmaanden ondernam. Zijn oproep voor stamceldonatie werd opgevolgd door ruim 10.000 mensen. „Zo’n oproep – die ontzettend moedig en authentiek is – daar kan geen campagne tegenop”, zei een woordvoerder van bloedbank Matchis.

Hemzelf zou het niet meer helpen. Thijs Slegers laat vrouw en twee kinderen achter.