N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Boek Laagdrempelig leidt Roel Grit de lezer langs de belangrijkste chemische reacties, stikstofneerslag en het effect van broeikasgassen.
De opwarming van de aarde en de stikstofcrisis dat is hetzelfde, toch? Nee!, dacht Roel Grit, die het een Tweede Kamerlid hoorde zeggen op televisie. Dat is níét hetzelfde probleem. En dat deze politicus het wel zo ziet, is wél een probleem.
Politici moeten beslissingen nemen over zowat alles. Dat is hun beroep, maar het beleid rond deze onderwerpen is té belangrijk om dat zonder gedegen achtergrondkennis te doen, vindt Grit. Wetenschap is geen mening, is een bijspijkercursus voor politici en alle andere mensen die meer willen begrijpen van de problemen van deze tijd.
Het is schoolboekachtig. Dat is qua opmaak soms wat irritant, met schijnbaar willekeurige schuingedrukte woorden. Inhoudelijk is het fijn, het geeft goed overzicht, in behapbare korte paragrafen. Laagdrempelig leidt Grit de lezer langs de belangrijkste chemische reacties, stikstofneerslag en het effect van broeikasgassen in de atmosfeer. Dat er geen hapklare oplossing is voor alle problemen wordt goed duidelijk. Zonne- en windenergie zijn zo grillig dat aanvullen met andere bronnen (kernenergie, met bijbehorend afval?) of tussentijdse opslag (batterijen, hoewel lastig te recyclen?) noodzakelijk is. En ja, met waterstof kun je veel, maar met elke omzetting gaat enorm veel energie verloren.
Het begrip EROI komt vaak terug. Het staat voor energy return on investment en komt neer op de vraag: hoeveel energie kost het produceren van energie? Eens een keer geen financiële kijk (subsidies vertroebelen, vindt Grit), maar een natuurwetenschappelijke kijk. In 1999 kon je met de energie van één vat olie nog 35 vaten olie winnen, in 2006 nog maar 18. De EROI van windenergie is 16, en als de energie tussentijds moet worden opgeslagen zakt die zelfs naar 3,9. Kernenergie? 75.
Soms springt Grit nogal van de hak op de tak. Waarom begint het hoofdstuk over het energieprobleem met een paragraaf over kinetische energie? Hoezo mondt het (feitelijke) hoofdstuk over opwarming uit in een opsomming van maatschappelijke onrust? En wat doet het hoofdstuk over voeding ineens aan het einde?
