Een paar jaar geleden werkte Reg Timmermans (77) aan een handgeschreven boekje over zijn leven en zijn werk bij de Unox-fabriek in Oss. Een zorgmanager die voor zijn zus (97) zorgde, waar Reg veel was, bood aan de tientallen losse A4'tjes voor hem uit te typen. Maar kort daarna verdween zorgverlener spoorloos, en daarmee ook zijn handgeschreven levensverhaal.
Jarenlang zocht hij naar de papieren en de verpleegster. "De verhalen zijn me heel dierbaar. Het is mijn levensverhaal", vertelt hij. Opnieuw opschrijven lukte hem niet meer, onder meer door de spierreuma die onlangs bij hem werd geconstateerd.
"Ik gaf het op, maar het zat me toch niet lekker"
Op de blaadjes schreef hij dingen over zijn stad Oss, maar ook herinneringen uit zijn persoonlijke leven, zoals de keer dat hij als kind met zijn zus op een stilstaande vrachtwagen stuitte. Stiekem kropen ze achter het stuur en binnen de kortste keren hadden ze het ding aan het rijden, vertelt Reg. "Dat ging natuurlijk mis", lacht hij. "Uiteindelijk kwamen we tegen de muur van een protestantse kerk tot stilstand."
Of die ene keer dat een jongen uit de straat letterlijk zijn billen brandde toen hij door de zusters van de kleuterschol op de verwarming werd gezet.
Die verhalen zou de verpleegkundige van zijn zus, waar hij in die tijd vaak aan bed zat te schrijven, voor hem uittypen. Maar toen de verpleegkundige ergens anders ging werken, verloor hij haar uit het oog en raakte Reg zo ook al zijn verhalen kwijt, die hij aan haar had meegegeven.
Reg bleef nog lang naar haar zoeken: "Ik heb van alles geprobeerd. Ik had haar nieuwe collega's gevonden, maar die mochten niet zomaar haar nummer aan mij geven." Uit eindelijk gaf hij op. "Maar het zat me niet lekker, dus toen ik een lezer-helpt-lezer rubriekje in de krant zag, besloot ik daar om hulp te vragen."
"Ik herkende haar stem meteen"
De volgende ochtend draaide zijn telefoon overuren. Reg lacht: "Ik denk dat ik wel acht keer achter elkaar gebeld werd door mensen die haar wel wilden helpen opsporen, bijvoorbeeld via Facebook".
Maar dat bleek niet meer nodig. Het eerste telefoontje van die ochtend was al van de zorgverlener, die Anita blijkt te heten. Zij belde Reg meteen na het zien van het krantenknipsel. "Ik hoorde aan haar stem meteen dat zij het was", vertelt Reg opgelucht. "Eerlijk gezegd dacht ik dat ze de blaadjes had weggegooid en dat ze mij dat niet had durven zeggen."
Maar het tegendeel bleek waar. "Ze had de blaadjes al die tijd goed bewaard", zegt Reg opgetogen. Door persoonlijke omstandigheden was het haar ontschoten om de dingen uit te werken, maar nu ze het krantenknipsel had gezien, kwam ze terug op de belofte die ze jaren geleden ook al maakte. "Ze stelde voor om ze alsnog voor me uit te werken."
