Het belang van onze kinderen staat voorop, bezwoeren Marlies (39) en Jonas toen ze gingen scheiden. Tot Jonas met zijn nieuwe vriendin een dochter kreeg en hij Stef (8) en Lola (5) in de kou liet staan.
Marlies: “Ze kwamen het vertellen met een cadeau en een kaartje voor Stef en Lola. Want die moesten natuurlijk weten dat ze onderdeel zouden zijn van het gezin dat hun vader Jonas ging beginnen met zijn nieuwe vriendin Chantal. En daarom stonden Jonas en Chantal bijna twee jaar geleden op de stoep. Met twee grote pakken van de speelgoedwinkel in hun handen en het mooie nieuws dat Stef en Lola een halfbroertje of -zusje kregen. Op het kaartje had Chantal, heel lief, geschreven dat ze zich geen betere broer en zus kon wensen voor de baby. De kinderen waren door het dolle heen, ik was oprecht blij voor ze en we leken net zo’n heel geslaagde moderne familie, bij wie de impact van de scheiding tot een minimum beperkt was gebleven.
Zo voelde het op dat moment ook. Jonas en ik gingen uit elkaar toen Lola één was. Er waren geen dramatische ruzies, geen verwijten over en weer, de koek was simpelweg op tussen ons. Die ontwikkeling had al ingezet na de geboorte van Stef, maar we dachten het tij nog te kunnen keren. Helaas, met een tweede kind en nog minder tijd voor elkaar bleek dat een grote illusie te zijn. Dus besloten we: we gaan elk onze eigen weg, maar wel zo netjes mogelijk en alles met het belang van de kinderen voorop.
Dat lukte aardig, en toen Jonas na ruim een jaar schoorvoetend vertelde dat hij iemand had ontmoet, was ik blij voor hem. Zeker toen ik kennismaakte met Chantal en tot mijn opluchting vaststelde dat mijn kinderen een leuke, energieke en lieve stiefmoeder zouden krijgen. Wel jong, vond ik, ze scheelt meer dan tien jaar met Jonas. Maar goed, dat zijn mijn zaken niet.”
Misschien tijdelijk?
“Wat voor mij telde, was dat Chantal in de weekenden en de woensdagmiddagen dat de kinderen bij haar en Jonas waren alle tijd voor ze uittrok en ze meenam naar het museum, de speeltuin of het bos. Dat was meer dan Jonas normaal gesproken met ze deed – zijn gebrek aan initiatief had me tijdens ons huwelijk al geïrriteerd. Natuurlijk wist ik dat er met de komst van een baby van hun tweeën wel iets zou kunnen veranderen, maar ik ging er eigenlijk van uit dat het misschien tijdelijk wat minder zou worden met de uitstapjes.
Ruim een jaar geleden werd Georgie geboren, een schattig meisje dat me qua uiterlijk doet denken aan Lola als baby. Een meisje ook dat niet van slapen houdt, maar wel van huilen en aan wie Chantal en Jonas hun handen vol hebben. Maar goed, zo werkt dat met baby’s. Dus toen Jonas in Georgies eerste maand een weekend met de kinderen afbelde omdat hij en Chantal vreselijk slaapgebrek hadden, legde ik uit dat ik het ontzettend vervelend voor hem vond dat hij moe was, maar dat dat niet het probleem van Stef en Lola was. Zij waren toch onderdeel van zijn nieuwe gezin? Dat hadden Chantal en hij toch met dat lieve kaartje duidelijk gemaakt? In stilte wenste ik Chantal succes, want als Jonas slaapgebrek heeft, is hij niet te genieten.
Met een gezicht als een oorwurm haalde hij de kinderen toch bij me op en toen ze terugkwamen, begreep ik dat ze zo ongeveer non-stop op de iPad hadden gezeten. Ik appte Jonas of hij misschien een extra espresso kon nemen, zichzelf een schop onder zijn kont kon geven en zich alsjeblieft niet zo wilde aanstellen. Stef en Lola hebben immers ook recht op de aandacht van hun vader. Dat waren geen zaken waarmee ik me moest bemoeien, reageerde hij. Prima, dacht ik, maar Stef en Lola gaan niet de dupe worden van dit hele verhaal.”
Te moe, te druk
“Nu, een paar weken na de eerste verjaardag van Georgie, weet ik dat dat ijdele hoop was. Stef en Lola zijn enorm de dupe geworden. De keer na dat eerste weekend probeerde Jonas opnieuw af te bellen en nu kwam hij, hoewel ik hetzelfde gereageerd had, gewoon niet opdagen op vrijdagmiddag. Toen ik belde, reageerde hij geprikkeld. Hij had toch gezegd dat hij niet zou komen? En bovendien belde ik hem wakker. Om vier uur ’s middags.
Niet lang daarna liet hij het ook op woensdagmiddag afweten. Te druk op zijn werk, appte hij. Dat hij zijn werk altijd voor liet gaan, was ook iets wat me al irriteerde toen we nog getrouwd waren. Ik wilde geen ruzie en zei dat ik die middag vrij was en dus de kinderen voor deze keer zou opvangen. Ik stuurde ook dat het wat mij betreft nu klaar was met afzeggen. Het enige wat hij terugstuurde, was een duimpje omhoog.
Twee weken later gebeurde het gewoon opnieuw en de maand erop zei hij zelfs weer een heel weekend af. Er was namelijk een familieweekend van de familie van Chantal. ‘Stef en Lola zijn toch ook familie’, zei ik, maar zo moest ik dat volgens Jonas niet zien. Woedend was ik. Niet zozeer om het extra weekend dat de kinderen nu bij mij waren, maar omdat ze ondanks de beloftes zo duidelijk buiten Jonas’ nieuwe familie werden geplaatst, terwijl Georgie uiteraard wél van harte welkom was bij de familiebijeenkomst. Ik moest mijn telefoon echt wegleggen om geen woedende app naar Chantal te sturen. Ik hield me alleen in omdat ik niet ‘zo’n ex’ wil zijn, zo eentje die de nieuwe vriendin van haar ex het leven zuur wil maken. Want zo ben ik niet. Maar als je aan mijn kinderen komt, word ik wel woedend.”
Niet bespreekbaar
“Achteraf wilde ik het met Jonas bespreken, maar hij wuifde mijn boosheid weg. Het ging om één weekend, wat deed ik nou moeilijk? Ik kwam er niet eens meer aan toe om uit te leggen dat het me niet om de tijd ging maar om de prioriteit. Jonas vond het duidelijk allemaal maar gezeur.
Dat vond hij ook toen hij niet lang daarna een weekend weg boekte met Chantal en even niet goed in zijn agenda had gekeken. Natuurlijk was ’t het weekend dat hij Stef en Lola had. Of ik het heel erg vond om ze opnieuw een weekendje extra te nemen? Extra ja, want ruilen kwam niet uit. En mee konden ze niet, Jonas had immers een romantisch kinderloos weekend in een chic hotel geboekt. Chantal en hij hadden het echt even nodig, dat begreep ik toch wel? Ik gaf geen antwoord, maar hing gewoon op. Daarna moest ik huilen. We hadden het toch zo goed afgesproken allemaal? Hij wilde toch ook dat onze kinderen niet onder de scheiding zouden lijden? Waarom dan nu dit?
Na zes maanden ben ik uiteindelijk toch het gesprek met Chantal aangegaan. Bij Jonas kwam ik niet verder. Hij bagatelliseerde alles. Zo vaak zei hij niet af, ik was hysterisch, de kinderen begrepen het echt wel. Hoe ik ook zei dat ik vond dat elke zes weken een weekend afzeggen veel te veel is, en de helft van de woensdagmiddagen ook, het kwam gewoon niet aan.
Dus zorgde ik ervoor dat ik Chantal een keer trof zonder dat Jonas er was. Ik vroeg of zij er niet voor kon zorgen dat Jonas zijn verplichtingen nakomt. Waarop ze doodleuk antwoordde dat dat iets tussen hem en mij was. Ik viel bijna van mijn stoel. ‘Maar je zei dat Stef en Lola net zo goed onderdeel van jullie gezin zouden zijn’, stamelde ik nog. Dat was wel zo, zei Chantal, maar het was ook best druk met drie kinderen en Jonas had vaak het gevoel dat hij het niet aankon. En tja, daar kon zij weinig tegen inbrengen. Woedend, verdrietig en gedesillusioneerd ging ik naar huis. Ik had echt gehoopt dat het zou veranderen, maar toen wist ik: dit wordt alleen maar erger.”
Emotionele gevolgen
“Vorige week hoorde ik Stef praten met mijn moeder. Ze vroeg of hij op een bepaalde dag met haar naar de film wilde en Stef zei: ‘Dan ben ik bij papa, maar die zegt toch altijd af, dus dan kan ik wel, oma.’ Hij zei het bijna gelaten, alsof hij al heeft geaccepteerd dat papa geen tijd meer voor hem heeft. Dat is toch verschrikkelijk?
Wat doet het met het een kind te weten dat zijn vader hem gewoon heeft ingeruild voor een nieuw gezin? Het kan niet anders of Stef en Lola gaan hier later last van krijgen. Met zijn gedrag geeft Jonas zo veel signalen die voor een kind schadelijk zijn: jij bent niet belangrijk genoeg voor mij, ik ben er niet onvoorwaardelijk voor jou, ik heb jou ingeruild voor iemand anders. Nu kan Stef misschien gelaten reageren, maar de emotionele gevolgen kunnen echt heel groot zijn.
En het erge is, hoe ik ook probeer om er wél voor mijn kinderen te zijn, dit gat kan ik simpelweg niet opvullen. Ik zie voor mijn neus gebeuren hoe ze in de steek worden gelaten en er is niets dat ik kan doen, behalve keer op keer het gesprek aangaan met hun vader. Maar dat heeft geen zin. Als ik erover begin, is Jonas onmiddellijk geïrriteerd. En er verandert niets.”
Ik ben er altijd voor ze
“Ik heb vriendinnen die zeggen: je houdt dit zelf in stand. Door het elke keer op te lossen, kán Jonas ook afzeggen. Als ik zelf wat vaker afwezig ben en gewoonweg nee zeg, moet hij zich wel aan de afspraken houden. Dat is wel waar, maar dan krijgen Stef en Lola naast het signaal dat papa geen tijd voor ze heeft ook nog het signaal dat mama geen tijd voor ze heeft. Dat lijkt me onder de omstandigheden niet het beste idee. In plaats daarvan merk ik dat ik juist extreem aanwezig ben voor ze, ze altijd aandacht geef als ze daarom vragen en ze altijd het gevoel probeer te geven dat ze gezien worden. Misschien is dat ook niet goed, maar wat moet ik anders?
Ergens hoop ik maar dat wanneer Georgie groter wordt, er binnen het gezin van Jonas en Chantal meer tijd en ruimte komt voor Stef en Lola. En dat ik mijn boosheid dan een beetje van me af kan zetten, want op dit moment word ik al giftig als ik de naam van Jonas op mijn telefoon zie verschijnen. Kom op zeg, je hebt zulke leuke kinderen, hoe is het mogelijk dat je geen tijd met ze wilt doorbrengen?”
Tekst: Mariëtte Middelbeek.
Om privacyredenen zijn alle namen veranderd, De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Meer Vriendin? Volg ons op Facebook en Instagram. Je kunt je ook aanmelden voor onze wekelijkse Vriendin nieuwsbrief.
