Het leek zo mooi: een eigen vakantiehuis in het Sauerland om van de rust, de omgeving en elkaar te genieten. Maar als Marion (49) niet meeging, genoot haar man Lucas van heel andere dingen. “Door die armband begon ik te twijfelen. Het zou toch niet waar zijn…?”
Marion: “Ik zie haar nog voor me in de menigte. Ze stond tussen lange tafels en karren met braadworsten: een kleine, gedrongen vrouw met twinkelogen. Mijn man Lucas en ik hadden in het Duitse Sauerland een vakantiehuisje gehuurd voor een romantisch weekend weg. Daar aangekomen bleek er die avond in het dorp een muziekfestival te zijn. ‘Vind je dat leuk?’ vroeg Lucas. Nu denk ik: had ik maar nee gezegd, dan was alles anders gelopen. Ik wilde eigenlijk ook niet, was liever samen in ons huisje gebleven. Maar ik antwoordde ja, omdat Lucas in een band drumt en ik weet dat hij dol is op muziek. Knap was de vrouw zeker niet. Ze straalde wel veel levensvreugde en energie uit. Niet lang nadat we waren aangekomen op het festival zag ik Lucas met haar praten. Hij liep langs haar met twee pullen bier in de hand en zij sprak hem aan. Ik zag er geen kwaad in. Lucas legt altijd makkelijk contact en ik heb nooit een reden gehad hem te wantrouwen. Bovendien is het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten.”
Volop plannen maken
“Toen we later die avond in ons appartement de kaarsen aanstaken en vreeën, was ik de vrouw allang weer vergeten. De ochtend erna verraste Lucas me met verse broodjes. Ik genoot van zijn aandacht en we hadden een heerlijk weekend. Op de dag van vertrek besloten we voordat we naar huis gingen nog een laatste wandeling te maken. In het dorp passeerden we een makelaarskantoor waar ook vakantieappartementen werden aangeboden. ‘Is dat niets voor ons? We hebben het hier zo leuk gehad’, zei Lucas. Samen bekeken we de prijzen, die ons enorm meevielen. Onderweg naar huis droomden we hardop in de auto. Zou het niet geweldig zijn? Nooit meer op de gok ergens iets huren, maar altijd terug naar een streek die we allebei zo mooi vinden. En daar genieten van onze eigen spullen, zonder vieze haren van anderen in het doucheputje. Hoe langer we het erover hadden, hoe enthousiaster we werden. Het geld was geen probleem. We hadden flink gespaard voor een nieuwe badkamer. Als we die verbouwing nu eens zouden uitstellen… Thuis bespraken we het plan met onze twee zoons. Die vonden het ook een leuk idee. Onze oudste en zijn vriendin hadden net een kindje gekregen. Zij zagen het helemaal zitten om gezamenlijk vakantie te vieren in ‘het Duitse huis’. Iedereen was dus enthousiast en na nog een keer echt goed nadenken, besloten we ervoor te gaan.”
Heerlijke tijd
“En zo kochten we niet veel later het tweekamerappartement dat we op het oog hadden. Het lag op een kleine drie uur rijden van ons huis. Ons idee was om het huis in de weekenden dat wij er niet waren te verhuren aan vrienden en bekenden. Zo konden we de belastingen en stookkosten betalen. Er moest van alles worden geregeld en gedaan. De kozijnen hadden een lik verf nodig, alles wat bruin was geschilderd, wilde ik graag wit hebben. Omdat onze jongste zoon nog thuis woont en druk was met zijn examens, bood Lucas aan alleen naar Duitsland te gaan. Als de vakantieperiode begon, zou ons vakantiehuis klaar zijn en kon het genieten beginnen. Lucas belde dagelijks om te vertellen wat hij allemaal had gedaan en hoe mooi het werd. Af en toe kreeg ik hem telefonisch niet te pakken, maar dan bleek hij naar de bouwmarkt te zijn geweest of had hij buiten de terrastegels schoongemaakt. Een heerlijke tijd brak aan. Zo vaak als we konden, vertrokken we naar ons appartement. Het was zo fijn om op vakantie te kunnen gaan zonder eerst van alles te hoeven regelen. Ook met de verhuur ging alles goed. Omdat niet iedere huurder de eindschoonmaak zag zitten, regelde Lucas een schoonmaakster uit het dorp. Ze kreeg een sleutel en als wij in het Sauerland waren, reed hij zo nu en dan naar haar toe om haar salaris te brengen. Wat me op een gegeven moment begon te storen, was het feit dat Lucas steeds minder flexibel werd. Hij wilde meestal op donderdagavond al naar Duitsland. Barbecueën met de buren, een dagje naar de stad: hij had nergens zin meer in. ‘We hebben nu toch ons eigen vakantiehuis?’ zei hij als ik aangaf dat ik de spontaniteit van vroeger miste. Ik wilde niet zeuren en hij had ook wel gelijk: het was ook leuk in het Sauerland. De natuur was er prachtig, elk seizoen weer. De mensen waren hartelijk en het appartement zelf was een oase van rust en intimiteit. Als we daar waren, was Lucas heel ontspannen. En de kinderen kwamen geregeld langs.”
Steeds meer argwaan
“Hoewel ik genoot als ik er was, begonnen de tripjes naar Duitsland toch steeds meer als een verplichting te voelen. Ik had niet elke keer zin in de lange autorit. Toen ik voorstelde om, na jaren van Kerst vieren in Duitsland, met de kerstdagen weer eens thuis te blijven, wilde Lucas daar niets van weten. In het Sauerland lag sneeuw. En we hadden er toch alles? Het vakantiehuis was toch ook ‘ons thuis’? We hadden steeds vaker woordenwisselingen over onze bezoekjes aan Duitsland en Lucas besloot dat het beter was als ik soms een weekend alleen thuis bleef. Dan had ik rust en tijd voor mezelf en voor de kleinkinderen. Ik vond het een fijn idee, een opluchting zelfs. Het bleek een prima oplossing. Al snel zag ik Duitsland weer als een uitje. In de weekenden die Lucas alleen in ons vakantiehuis was, was hij aan het klussen of genoot in z’n eentje van de rust, vertelde hij. Ik was vast nog lang tevreden met deze situatie geweest als ik die armband, die niet van mij was, niet had gevonden. Ik vond het vreemd, omdat het huis sinds ik er de laatste keer was maar één keer was verhuurd. En dat was aan een bevriend homostel. Door mijn ontdekking werd ik alert en zag ik steeds meer dingen die niet klopten. Zoals keukenspullen die anders stonden, terwijl Lucas voor zichzelf altijd eenvoudige gerechten klaarmaakte. Een Duitse krant van een paar dagen oud, terwijl Lucas geen Duits kan lezen. Ook stond er een fles douche-schuim met rozengeur, waarover Lucas zei dat hij die per ongeluk had gekocht. Ik realiseerde me dat ik hem niet altijd te pakken kreeg als ik hem belde. Dat vond ik raar, maar ik zocht er nooit iets achter. Het kon toch niet zo zijn dat hij een ander had? Mijn Lucas, die tijdens mijn afwezigheid vrouwelijk bezoek had? Die gedachte vrat aan me.”
Lees ook: Marieke (32): ‘Op mijn kraambed kwam ik erachter dat mijn vriend vreemdging’
Vierenhalf jaar gelogen
“Toen Lucas weer een weekend alleen wegging, reed in een opwelling naar Duitsland. Als verrassing voor Lucas. Eenmaal aangekomen besloot ik niet aan te bellen en liep buitenom naar het terras. Wat ik daar zag, staat voorgoed op mijn netvlies gebrand! Op mijn bank zat een vrouw. Ze zoende met Lucas. Ze was een blonde, gedrongen verschijning. Opeens wist ik wie ze was: de vrouw met de twinkelogen van ons allereerste weekend! Ze zaten zo op hun gemak dat het meer dan duidelijk was dat ze er niet voor het eerst was. Even was ik niet in staat om te bewegen. Toen herpakte ik mezelf en bonkte op het raam. Ik schreeuwde alles bij elkaar. De vrouw rende in paniek het huis uit, Lucas kwam naar mij toe. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo tekeer ben gegaan. Ik heb geschreeuwd, gehuild, gescholden. Ik eiste dat hij me alles vertelde, anders zou ik meteen naar Nederland rijden en wás er niets meer te bespreken. De dame in kwestie bleek ook nog onze schoonmaakster te zijn! Marthe heette ze. Ze had hem op de avond van het dorpsfeest verteld dat ze werkte in de dorpsbakkerij. Daar was hij meteen de volgende ochtend broodjes gaan kopen. Hij biechtte op dat hij als een blok voor haar was gevallen. Hij was nooit eerder zo verliefd geweest en had amper nagedacht over de gevolgen, zo graag wilde hij steeds bij haar zijn. Ineens viel alles op zijn plek. Lucas’ enthousiasme om tijd alleen in Duitsland door te brengen, alle weekenden waarin hij steevast naar ons vakantiehuis wilde, de keren die hij nog even bij ‘de schoonmaakster’ langs moest om haar salaris af te geven. Het bleek dat ze al vanaf het begin contact hadden gehouden. Lucas bekende zelfs dat hij, toen we nog nadachten over de aankoop, al een vrije dag had opgenomen om haar te zien. Mijn man had al die tijd een dubbelleven geleid. Lucas, mijn trouwe Lucas, had me vierenhalf jaar lang bedonderd! Ik was helemaal perplex. En ik voelde me vies. Wanneer wij in Duitsland romantisch bij kaarslicht hadden gevreeën, had hij vast aan haar gedacht. Onderweg, terug naar Nederland, heb ik enorm hard gehuild. Mijn wereld was compleet ingestort. Maar ik was ook boos. Enorm boos. Hoe kon de man voor wie ik alles had gegeven en die ik zo liefhad jarenlang ijskoud tegen me liegen?”
Steun van de kinderen
“Een tijd lang wist ik niet wat ik moest doen. Kon ik Lucas dit ooit vergeven? En zouden we elkaar weer kunnen vertrouwen als ik dat deed? Lucas zei dat hij voor mij wilde kiezen en Marthe wilde opgeven voor ons gezin. Maar hoe langer we spraken, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat zijn hart bij haar lag. Hij hield oprecht van haar. Zij had al een paar keer aangedrongen op een scheiding, zodat zij samen verder konden, maar Lucas wilde mij en de kinderen geen scheiding aandoen. Hij wilde geen bom onder ons gezin leggen. Op een gegeven moment knapte er iets in me. Na een paar maanden vol huilbuien vroeg ik de scheiding aan. Die Lucas gelaten accepteerde. Dat maakte me alleen maar bozer. Terwijl ik de scherven opraapte, maakten Marthe en hij al toekomstplannen. Een toekomst die ik niet meer had, zo voelde het. Ook de kinderen waren erg teleurgesteld en vooral boos op hun vader. Mijn boosheid maakte dat ik m’n advocaat verzocht alles goed voor mij te regelen na een huwelijk van ruim 21 jaar. En dus moest het Duitse huis worden verkocht. Lucas kon het zich financieel niet veroorloven het aan te houden. Het is nu bijna een jaar later. Lucas is bij Marthe ingetrokken en heeft in Duitsland zijn leven opgepakt. De kinderen hebben sporadisch contact met hun vader en komen gelukkig vaak bij me langs om me te steunen. Ik weet dat alles uiteindelijk goedkomt. Dat het ergste verdriet is geleden. Maar mijn vertrouwen is voorgoed beschaamd. En dat neem ik Lucas kwalijk. We praatten altijd veel met elkaar. We konden samen lachen, en ook in bed was alles al die jaren prima. Ik dacht echt dat we een goed huwelijk hadden. Dat hij me bedroog, is een enorme klap voor me geweest. Eén ding weet ik in elk geval zeker: ook al slijt het verdriet en zal ik vast ooit weer gelukkig worden, ik ga nooit van mijn leven meer naar Duitsland op vakantie.”
Lees ook: Merel: ‘Online flirten vind ik geen vreemdgaan’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
