N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Interview
Emiliana Torrini & Aarich Jespers Ze zouden alleen een paar concerten samen spelen, de IJslandse zangeres Emiliana Torrini en de Belgische groep The Colorist Orchestra. Maar ze konden al snel niet meer zonder elkaar. Nu is er een gezamenlijk album.
Om de chemie tussen de IJslandse zangeres Emiliana Torrini en de Belgische groep The Colorist Orchestra hoef je je geen zorgen te maken. Tijdens het zoomen schieten Torrini en Colorist-muzikant Aarich Jespers veelvuldig in de lach. Het klikt zo goed tussen Emiliana Torrini en het duo Aarich Jespers en Kobe Proesmans, samen The Colorist Orchestra, dat ze na een korte reeks concerten in 2015 samen een livealbum uitbrachten, en nu dus een plaat met geheel nieuw materiaal, Racing The Storm.
Een speels album is het, waarop de kunst van Torrini om dromerigheid en melancholie in haar stem te laten samensmelten in eerste instantie de aandacht trekt. Maar de zowel klassieke als experimentele begeleiding van The Colorist Orchestra is minstens zo veelzijdig. Zoet en lieflijk in ‘Hilton’ bijvoorbeeld, maar ook filmisch groots en best een beetje duister, in het met strijkers omrande ‘The Illusion Curse’. En soms heb je geen idee waar je precies naar luistert.
En dat is de bedoeling, zegt Jespers. „We gebruiken af en toe objecten die niet bedoeld zijn als instrumenten of we bespelen instrumenten op een andere manier, op zoek naar een geluid dat niet zo concreet is, en een beetje mysterieus.” „Want als je een piano hoort, dan ben je meteen in de wereld van de piano. Terwijl als je geluiden gebruikt die je niet meteen herkent, dan raak je een beetje verdwaald en als vanzelf luister je minder naar het instrument, en meer naar het geluid.”
Het past als vanzelf samen, misschien wel dankzij die goeie klik. Hoe het begon? „Dat was via Kurt Overbergh van Ancienne Belgique geloof ik?”, vraagt Torrini aan Jespers. „Ja, die kende ons en hij kende haar en suggereerde dat het een goede match zou zijn. Ik vond haar songs verrassend mooi en we vonden het meteen interessant om daar iets mee te doen. Eerlijk gezegd kende ik van haar daarvoor alleen de hits.” Ze schiet in de lach: „Die ene hit!”
Die ene hit, dat is ‘Jungle Drum’, van haar album Me and Armini uit 2009, die snel opdook in tv-programma’s en reclames. Maar haar grootste succes was dat niet eens. Ze maakte ook het spookachtige ‘Gollum’s Song’ voor de soundtrack van hitfilm The Lord of the Rings: The Two Towers (2002), en schreef een nóg grotere hit, ook al hoor je haar er niet in: Kylie Minogues banger ‘Slow’ (2003) is door haar geschreven.
The Colorist Orchestra werkte samen met Gabriel Rios en Lisa Hannigan. Jespers, die ook als beeldend kunstenaar werkt en video-installaties ontwierp voor onder anderen Dries van Noten, speelde met mede-Colorist Proesmans ook in de Zita Swoon Group.
„Ik zat in mijn ja-periode”, zegt Torrini. „Ik kende The Colorist Orchestra niet, maar toen ze belden, zei ik meteen ja. Ik had op dat moment geen manager, alle e-mails gingen rechtstreeks naar mij en ik zei gewoon op alles en iedereen die met me wilde spelen ja. Ik was op zoek om de liefde voor muziek weer terug te vinden, dat was ik een beetje kwijt. Of in elk geval, de liefde voor het reizen en het zingen en alles wat erbij komt kijken. Dus ik moest het weer zien te hervinden, en dat is gelukt.”
Dat ze in IJsland en België wonen, maakte het samenwerken niet makkelijk. Het schrijven van muziek op afstand werkte niet zo voor ze, pas fysiek bij elkaar ontstond er iets en dus reisden ze heen en weer. Maar toen kwam de pandemie die de afstand plots vergrootte. Torrini wist niet goed hoe ze verder moest in haar eentje. „Ik maakte veel moan-walks met een vriendin. Nee geen moonwalks, maar zeurloopjes.” Ze zet een zeurstemmetje op: meh meh meh, „Die vriendin, Markéta Irglová, een geweldige muzikant, zei: ‘Emiliana, als je hier zo mee worstelt, waarom kom je niet naar mijn studio en gebruik je mij als klankbord?’ En dat werkte geweldig, in haar studio kon ik wel in het soort bubbel terechtkomen dat ik nodig had om te schrijven. Ze heeft uiteindelijk veel van de teksten samen met mij geschreven.”
Toen ze weer kon reizen, stond ze in de studio in België een tijdje achter glas, ook niet ideaal. „Er waren veel ups and downs. Maar daar leerde ik ook veel van”, zegt Torrini. „In elk geval dat ik harder moet werken en niet de hele tijd alles voor me uit moet schuiven.” Ze schieten allebei veelzeggend in de lach. „Het album zou als het aan mij lag nog steeds niet af zijn!”
Lachen doen ze ook om de cultuurverschillen waar ze tegenaan liepen. „We kregen in IJsland het meest smerige eten voorgeschoteld”, zegt Jespers met walging in z’n stem. Torrini: „Traditioneel eten! Gefermenteerde haai, de gepekelde ballen van een ram, dat soort dingen. Ze vonden het niks. Maar toen ik in België kwam, schrok ik ook: ze eten alleen maar brood en kaas! Ik dacht, als ik hier te lang blijf, ga ik dood. Ik heb er langzaamaan wat groenten in kunnen brengen.”
Op IJsland vonden ze ook nieuwe geluiden. Zo hoor je in ‘Lonesome Fears’ gedrum op enorme satellietschotels, die in de tuin van een vriend van Torrini staan, Sigtryggur ‘Siggi’ Baldursson, ooit drummer in de band van landgenoot Björk, The Sugarcubes. „Hij heeft drums gemaakt van die enorme schotelantennes. Echt gigantische dingen, en we mochten ze op ons album gebruiken. En jullie waren meteen helemaal betoverd!”
Of ze hierna samen doorgaan? „We weten het nog niet eigenlijk”, zegt Torrini. „Ik hoop heel erg dat we hierna nog een tour kunnen doen. Maar iedereen is druk.” Zo gaat The Colorist Orchestra weer meer theater en opera doen de komende tijd, zegt Jespers. „En we zouden graag een album met instrumentale dance willen maken, daar denken we al lang over na, daar ben ik wel erg enthousiast over.” Torrini: „En volgend jaar komt er weer een album uit van mij.” Een solo-album? Lachend: „Ehm... soort van. Denk ik. Ik weet niet. Waarschijnlijk niet. Maar ja hoor, ja... Haha!”
