Al 300 jaar verblijven er zusters in het klooster in Megen. Nu wonen er 14. Nieuwe aanwas is schaars. De zusters doen hun best om het klooster leefbaar te houden, om het zo aantrekkelijk te maken voor eventuele nieuwkomers. "Zodat generatie op generatie hier kan wonen." Maar het loopt nog niet storm.
Rik Claessen
Met een kopje kruidenthee, uit eigen kruidentuin, in de hand zit abdis zuster Angela Holleboom in een grote stoel. In een kleine vergaderruimte die is ingericht als woonkamertje, vertelt ze over het kloosterleven. Ze is met enkele uitzondering al vanaf 2004 de abdis, het hoofd van het klooster.
“Samen met de vicaris, een soort reserve hoofdzuster, en de raadszuster vergaderen we over alles wat het klooster aangaat. Van een dure aanschaf als een verbouwing tot de zaken die in huis spelen. Bijvoorbeeld hoe we samen het beste de stilte kunnen bewaren”, vertelt de zuster. In het klooster moet je voor het grootste gedeelte van de dag stil zijn. “Er mag wanneer noodzakelijk kort met elkaar gefluisterd worden. Maar ja, wat is kort? Over dat soort zaken hebben we het dan.”
"300 jaar op dezelfde plek wonen, dat is pas duurzaam."
De laatste ‘nieuwe’ zuster is al weer vier jaar geleden ingetreden. Sindsdien is er bijna geen nieuwe aanwas. “Nieuwe intredingen werven is niet gemakkelijk. We moeten ook open staan voor nieuwe mensen. Maar een nieuwe roeping kun je niet zelf maken”, zegt de zuster nuchter.
Een van de belangrijkste pijlers van het klooster is daarom duurzaamheid. Om te zorgen dat het klooster kan blijven bestaan. “Driehonderd jaar op dezelfde plek kunnen wonen, dat is basale duurzaamheid. De plek zo in stand kunnen houden dat daar generatie na generatie kan wonen. Dat is pas duurzaam.”
‘Generatie na generatie’, fluistert de Abdis trots als ze door een lange, witte gang loopt. Aan de linkerkant een aantal ramen die uitkijken op een klein binnentuintje. Aan de rechterkant allemaal lijsten met de namen en intredingsdata van alle vrouwen die officieel zuster zijn geweest in het klooster. “Hier heb je de eerste 23, die kwamen uit Boxtel”, zegt zuster Angela. In prachtig handschrift staat het jaartal 1721 op de lijst. En helemaal aan de andere kant van de koele gang, de op een na laatste lijst, staat zuster Angela Holleboom haar naam.
De zuster somt op wat ze al hebben ondernomen om het klooster duurzaam te laten voortbestaan voor toekomstige generaties van zusters: “We hebben veel ledlampen opgehangen. De zoldervloer, die meteen het plafond van veel slaapkamers is, is geïsoleerd. We hebben veel ramen geïsoleerd. We zijn bezig met de overgang naar elektrisch, we gebruiken zonnepanelen en willen van het gas af."
"We kunnen zorgen dat jonge mensen zich hier thuis voelen."
“Het klooster goed bijhouden en dus niet helemaal uitleven. De grond en voedselvoorziening niet uitputten, en het bijhouden van de opvolging van generaties.” Dat zijn de duurzame hoofdlijnen van het klooster.
Zuster Angela gaat zitten op een houten bankje, haar favoriete plekje in de kloostertuin. Ze kijkt uit op de groentetuin waar een andere zuster bezig is met het zetten van bonenstaken. Achter de moestuinen en struiken is een gedeelte van de kloostermuur te zien. Deze scheidt de tuin van de ‘bewoonde wereld’.
Het klooster aantrekkelijk maken voor nieuwe aanwas is niet niks. Toch is de abdis er regelmatig mee bezig. “Wat wij kunnen doen is zorgen dat jonge mensen zich hier thuis voelen. Dat betekent ook het klooster duurzaam en bij de tijd houden.”
