Kiki Faber (27) – inderdaad het nichtje van de welbekende Floor Faber – woont in Amsterdam, waar ze met haar grote mond, impulsiviteit en chaotische gedrag genoeg dingen meemaakt. Op viva.nl/kiki deelt ze elke week haar belevenissen.
Maandag
Na een ingewikkeld telefoongesprek met een Franse klant die een vraag heeft over het verschil tussen Japanse en Nederlandse kledingmaten, loop ik naar het koffiezetapparaat. Het voelt zo raar om in mijn eentje in een doodstil kantoor te zijn. Ik pak de bezem vast of het een staande microfoon is, draai me met een ruk om en zing alle lege stoelen toe: ‘He is leaving, leaving, on a midnight train to Georgia.’ Ik zit in het tweede refrein als iemand de achtergrondlyrics begint te zingen. Geschrokken draai ik me om.
‘Ga door,’ zegt George, de conciërge. ‘Het klinkt geweldig!’ Even twijfel ik, maar dan denk ik: what the hell en ik zing verder. Hij neemt de regels van The Pips op zich en weet er ook de danspasjes bij. Die doe ik na. Superblij kijken we elkaar aan. Als het lied is afgelopen, doen we of we een ovationeel applaus in ontvangst nemen en maken we een diepe buiging naar de lege bureaus.
‘Meid, ik wist niet dat jij zo geweldig kon zingen!’ zegt hij.
‘Dat is een van mijn vele onbekende talenten,’ lach ik. ‘En jij wist alle pasjes!’
Onmiddellijk moondancet hij een stukje naar achteren en zeg; ‘Ik maakte alle schatjes gek on the dancefloor.’
‘Dat begrijp ik best.’ We kletsen nog een tijdje over muziek en gaan dan weer aan werk. Vlak voordat hij wegrijdt met zijn postkar, roept hij: ‘Tomorrow, same time, same place, Gladys!’
‘Absolutely!’ Als ik weer achter mijn computer zit, en naar een klant luister die een veel te duur truitje wil ruilen voor een ander veel te duur truitje, bedenk ik wat een leuke vent die George is. En hij is al opa!
Donderdag
Finn is bij een vriend en daarom heb ik eindelijk het huis voor me alleen. Ik ben mijn benen aan het epileren als Floor belt. We praten over hoe leuk het was om weer eens verstoppertje te spelen, dat Anouk zich wel erg als een moederkoe gedroeg en het buurman Tijmen maar niet lukte om vuur te maken. En dan komt het gesprek op Gina en Bente. ‘Ik vond ze een beetje raar tegen elkaar doen,’ zegt Floor. ‘Of lag dat aan mij?’
Ai, ik heb Bente beloofd om niemand iets te vertellen. Maar wat zit die meid in de problemen. In de zomer heeft ze via haar werk een vrouw ontmoet voor wie ze als een blok is gevallen. En zij voor haar. ‘Ik probeerde mezelf voor te houden dat ik een heel leven heb waar Carmen niet in past, maar ik kon alleen maar aan haar denken,’ zei ze. ‘Geloof jij in tweelingzielen? Ik ook niet, tot ik haar ontmoette. Zij is degene naar wie ik mijn hele leven op zoek ben geweest. Maar hoe kan ik voor haar kiezen als dat betekent dat ik Gina en mijn zoon doodongelukkig maak? En nu heeft ze gezegd dat ze me niet meer hoeft te zien.’ Toen liepen er weer dikke tranen over haar wangen. Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen, en dat weet ik ook niet nu ik Floor spreek. ‘Het komt door de crisis,’ zeg ik daarom maar. ‘Iedereen is in de war.’
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je in voor de VIVA-nieuwsbrief
