Als Caro Emerald was zangeres Caroline van der Leeuw (41) internationaal succesvol met jazzy popliedjes. Onder de naam The Jordan slaat ze een geheel nieuwe richting in. Donderdag treedt ze op in Paradiso.
Dit artikel is afkomstig uit Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
We hebben afgesproken in het Conservatorium Hotel in Zuid. Caroline van der Leeuw kent het gebouw uit de tijd dat het Conservatorium van Amsterdam er nog was gevestigd en zij er jazzzang deed. Zo chic en werelds als het er nu is, zo afgeleefd was het gebouw in haar tijd.
"Het was van binnen echt lelijk. Er hing ook een heel zware sfeer. Bij klassiek had je studenten die 's ochtends binnenkwamen met hun viool en 's avonds pas weer weggingen. De hele dag waren ze aan het studeren. Iedereen was heel ambitieus, het was een beetje een getergd bestaan."
In het tweede jaar van het conservatorium raakte ze overspannen. "Ik was een jaar weg. Toen ik me weer meldde zeiden ze: 'We dachten: die zien we nooit meer terug.'"
Niet lang na haar afstuderen vroegen de producers David Schreurs en Jan van Wieringen haar het nummer Back It Up in te zingen. Het liedje was in 2009 het begin van een internationale succescarrière onder de naam Caro Emerald.
Heel Europa viel voor haar. En dan ook echt heel Europa, dus inclusief het zo moeilijk te veroveren Verenigd Koninkrijk. Caro Emerald stond er op het hoofdpodium van Glastonbury en wist drie avonden achtereen de Londense Royal Albert Hall uit te verkopen.
Succesvoller kan een Nederlandse zangeres bijna niet zijn. Toch was Van der Leeuw er niet gelukkig mee. Als The Jordan slaat ze nu een geheel nieuwe weg in. Op het onlangs verschenen debuutalbum van The Jordan, Nowhere Near the Sky, staat geen luchtige jazzpop, maar ernstige muziek in de stijl van Portishead en Lana del Rey.
In het nummer Naked in the Sun zingt u: 'I'm so tired of the bullshit, the big hits, the same trick'. Het is nogal een statement.
"Ik was helemaal niet van plan zoiets te schrijven, maar het kwam er ineens uit. Ik heb getwijfeld of ik het wel moest zingen. Het voelde wel als de kern van waar het om ging. Ik had geen zin meer me voorzichtig uit te drukken. Dus ik dacht: ik laat het er gewoon in, weten we meteen waar het over gaat."
Was het zo erg?
"Dat vragen nu meer mensen. Zo héél erg was het nou ook weer niet, maar ik was wel gefrustreerd. Ik kon niet doen wat ik wilde, daar was geen ruimte voor. En daardoor werd het erger."
U was vanaf 2009 Caro Emerald. Wanneer begon het te knellen?
"Dat is supergeleidelijk gegaan. Ik ben in beginsel geen liedjesschrijver, ik dacht lang dat ik het niet kon. Maar toen het grote succes er eenmaal was, begon ik ook te schrijven. Ik kreeg eigen ideeën, maakte heel andere liedjes. Maar als Caro Emerald kon ik daar niets mee. Caro was in wezen een groep: het productieteam en ik. Ik wist: wat ik hier opbouw, kan ik nooit meenemen. Als ik iets anders wil, moet ik helemaal overnieuw beginnen."
Was Caro Emerald een rol?
"Nee. Nou ja, uiteindelijk wel. Als het aan mij had gelegen was het geen rol geweest, maar ik bepaalde dat dus niet alleen. Ik wilde over mezelf schrijven, toen dat niet kon, heb ik die wens geparkeerd. Emotioneel ging ik me een beetje distantiëren van Caro Emerald. Zo werd het wel een soort rol."
Vertel eens over het moment dat David Schreurs en Jan van Wieringen de eerste keer Back It Up lieten horen.
"Het was de bedoeling dat ik ik een demoversie van Back It Up zou inzingen, die zij dan zouden kunnen pitchen bij artiesten. Het was zo'n vet nummer. Ik zei: 'Dit is een hit, hier moet je echt een grote artiest bij zoeken.' Maar ik werd het dus. Back It Up deed iets met me. Ik zong ineens heel cool. Een magische combinatie was het."
Wat had u tot dan gezongen?
"Covers vooral, in allerlei bandjes. Oude soul, Motown, jazz. Ik verhuurde me ook aan bruiloften. Met andere zangeressen vormde ik Les Elles, we zongen close harmony. Op zo'n bruiloft zongen we voor het bruidspaar zesstemmig 'hun' liedje. Het was prima, maar niet te vergelijken met Caro Emerald. Back It Up werd meteen een hit, A Night Like This kopte 'm daarna volledig in. Het ging heel snel allemaal. En het succes was ook nog eens internationaal, we hadden het echt niet zien aankomen."
Als u het wel had zien aankomen, had u dingen dan anders gedaan?
"Het is een illusie dat je zoiets kunt sturen. Het overkomt je. Je moet gewoon meewaaien."
Nu bent u helemaal overnieuw begonnen. Daar zal moed voor nodig zijn geweest.
"Ja. Het is by far het moedigste wat ik in mijn leven heb gedaan. Ik wilde ook moedig zijn, ik wilde mezelf in de ogen kunnen kijken."
Waren er mensen die u een nieuwe carrière uit het hoofd probeerden te praten?
"Nee. Er waren wel mensen die zeiden: zo, dat wordt lastig."
Hoe reageerde het thuisfront?
"Mijn vriend is heel enthousiast. Hij is echt trots. Onze dochters zijn nog jong, dus die hebben er geen mening over. Mijn vriend werkt in de jeugdzorg, een heel andere wereld. Hij heeft niets met glamour of status. Ik ook niet eigenlijk. Succes gaat ook niet alleen om verkoopcijfers. Het gaat niet om geld, je moet in de muziek vooral met de inhoud bezig zijn; goede dingen maken."
Financieel bent u er goed afgekomen, toch?
"Zeker. Dat was allemaal prima geregeld. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik nu deze stap kan zetten. Ik ben financieel onafhankelijk. Voorlopig."
Waarom noemt u zich The Jordan?
"Het klinkt als een groep, ik weet het. Bij The Weeknd werkt het, dus ik hoop ook bij mij. Ik kon me na Caro Emerald moeilijk opnieuw een zangeressennaam aanmeten. Andersom was idealer geweest. Dus eerst iets wat had geklonken als een groep en dan nu de naam van een persoon."
De naam The Jordan is geïnspireerd door de Amsterdam buurt waar u opgroeide. Waar woonde u in de Jordaan?
"Op de Rozengracht, precies in het midden dus."
Uit wat voor nest komt u?
"Nogal academisch. Dat kwam vooral door mijn vader, die universitair docent filosofie was. Mijn moeder werkte ook aan de UvA, maar als secretaresse. Zij kwam niet uit een academisch milieu. Haar vader werkte bij een oliemaatschappij op Aruba."
Uw moeder is Antilliaans?
"Het is een beetje ingewikkeld. Ze is wel op de Antillen geboren, maar haar ouders kwamen uit Suriname. Ben je dan Antilliaans of Surinaams? Op haar dertiende of zo is ze naar hier gekomen. Ze is totaal vernederlandst, spreekt ook zonder accent. Mijn opvoeding was Nederlands, ik had wel meer van mijn moeders achtergrond mee willen krijgen."
Wat voor muziek was er thuis?
"Klassiek vooral, ook weer een beetje academisch. Ik vond er geen bal aan. Als kind hield ik van Abba en Madonna. Later werd ik een alto. Mijn vrienden hielden van rock en metal, ik deed me op dat gebied stoerder voor dan ik was. Nirvana vond ik ook goed, maar stiekem hield ik vooral veel van Mariah Carey. Totaal niet cool, maar wat een goede zangeres."
Wat vinden David Schreurs en Jan van Wieringen eigenlijk van The Jordan, weet u dat?
"Ja, we zijn on speaking terms. Ze reageerden leuk: 'Knap gedaan.' Maar ik heb er niet heel uitgebreid met ze over gesproken. Ik hoef ook geen inhoudelijke mening van ze. Daar wilde ik me juist van losmaken."
