Gretige, talentvolle jonge dansers zijn dé attractie van ‘Ballet Bubbles’

Ben je net afgestudeerd van de balletopleiding, en héb je die felbegeerde baan bij de Junior Company, kun je die waardevolle vlieguren niet maken waarvoor het springplankgezelschap is opgericht. Althans, niet op het toneel.

Dat was tijdens de coronapandemie het lot van de Juniors. In de voorstelling Ballet Bubbles mogen ze hun kunnen etaleren, evenals een drietal aankomende choreografen. Het programma begint echter – logisch, maar misschien iets om eens te heroverwogen – met de basis: de pas de quatre uit The Sleeping Beauty. Puur klassiek dus, en op een tempo waardoor bij sommigen nog geen rust in de afwerking is. Wél bij Sven de Wilde, tweedejaars Junior, die een mooie techniek aan presentatie koppelt – een belofte. Ook later in het programma valt hij op.

Van de nieuwe choreografieën levert Joshua Junker, danser bij het Londense Royal Ballet, met Remembrance de verrassing van de avond. Hij hanteert de klassieke danstaal als een van de ingrediënten die hij mixt met een organischer stijl en, subtiel, hiphopelementen – ooit begon hij met moderne dans en breakdance bij Boys Action.

Die historie is onder andere herkenbaar aan de staccato bewegingen van de twaalf dansers, die vaak als groep samenklitten terwijl een enkeling zich losmaakt. Junker wisselt de groepsdelen af met kleinere formaties, en ook in tempo varieert hij goed – snelheid, afremmen, inhouden, losgaan. Stuiterende bewegingsdrift durft hij te laten volgen door pure eenvoud, wat van zelfvertrouwen getuigt. Dit talent lijkt echt op zoek naar een eigen stijl.

Eerder werk van ‘Young Creative’ Sedrig Verwoert had die eigen stem, hoe pril en nog onuitgewerkt ook. Stijl en thematiek van het liefdesduet Promise (wel weer origineel in de muziekkeuze voor jazzsaxofonist voor Pharoah Sanders) is doordeweekser, dat wil zeggen, hedendaags klassiek, vaak veel te druk en decoratief voor Nicola Jones en Robin Park om er expressie in te kunnen leggen. Maar soms ook met mooi soepel doorgetrokken lijnen van armen en schouders naar draaibewegingen. Traag beginnend bouwt het stuk op naar meer dramatiek (in de muziek), waarna een abrupt olifant-snuit-einde volgt.

De troef van Nosotros van Wubkje Kuindersma (eveneens Young Creative) is Luca Abdel-Nour, die haar ballet over ik-wij-zij, verbinding en gendergelijkheid met zijn krachtige présence naar een wat hoger niveau tilt. Kuindersma’s neo-neoklassieke bewegingstaal is weinig persoonlijk en de uitwerking van de (gender-)thematiek een tikje plat; met Abdel-Nour in een spitzensolo – die hij wél uitstekend uitvoert.

Aan talentvolle dansers ontbreekt het dus niet bij de Junioren. Hun gretigheid en energie is de grote attractie van Ballet Bubbles.

Lees ook dit interview: Egyptisch ballettalent Luca Abdel-Nour is klaar voor de schijnwerpers

Bekijk een overzicht van onze recensies over theater