N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Spelletjes Op tafel ontstaan wildernisjes om te koesteren; elkaar de loef afsteken kan niet. Lucas Brouwers over een lieflijk en slim spel.
Cascadia? Waar ligt dat? Ah, waar de kreken vol zalmen zitten en grizzly-beren in de bossen loeren. Zeg dat dan!
Cascadia is de naam van een natuurregio in het verre noordwesten van Amerika. Het is grofweg de strook wildernis die loopt van Zuid-Alaska tot Noord-Californië. Cascadia omvat bergen, draslanden, prairies, sparrenbossen en gematigde regenwouden. De naam is bedacht door socioloog David McCloskey eind jaren 80. Cascadia is volgens hem het land van ‘vallende wateren’: „alles hier vloeit en watervalt [cascades].”
Betere propaganda voor een onbekend natuurgebied dan het nieuwe bordspel Cascadia bestaat er niet: zo lieflijk en zo slim zit dit legspel in elkaar. Op tafel groeien wildernisjes om te koesteren.
In Cascadia maak je landschappen. Er liggen elk moment vier setjes van een tegel en een fiche op tafel om uit te kiezen. Op de zeshoekige tegels zijn biotopen afgebeeld, op de ronde fiches dieren. Spelers kiezen om beurten een setje van tegel en fiche.
De tegels leg je aan elkaar. De kunst is landschappen op elkaar aan te laten sluiten. Bos bij bos en berg bij berg dus. Hoe groter een aaneengesloten natuurzone, hoe meer punten het oplevert aan het eind van het spel.
Maar op iedere landschapstegel is ook plek voor een dierfiche. Op sommige tegels mag dat maar één soort dier zijn, op andere wel drie.
Dieren zijn er in vijf soorten: vos, zalm, beer, buizerd en wapiti-hert. Elke diersoort leeft anders en heeft zijn eigen puntentellingsregels. De territoriale roodstaartbuizerd levert punten op als hij níet aan andere buizerds grenst. De gezellige beren scoren juist als ze in groepjes bij elkaar zitten. En de migrerende zalmen zwemmen het liefst in lange stroken. Doordat je steeds een tegel mét fiche kiest, stuit je voortdurend op lastige dilemma’s. Wil je koste wat kost een beerfiche, ook al sluit de bijbehorende tegel niet lekker aan op de rest van je natuur? Of kies je voor een fijne tegel met een onhandig dier? En altijd is er de hoop dat alles samenvalt en dat je de ideale combinatie van tegel en fiche vindt.
De grote kracht van Cascadia is dat alle losse puzzels samenvloeien tot één. Er is de grote legpuzzel van de landtegels met daarin micropuzzels van dieren.
Cascadia is half puzzel en half spel: elkaar écht de loef afsteken kan hier niet. En dat hoeft ook niet. Ja, natuurlijk moeten er punten worden geteld. Maar zelfs als je niet wint, ligt er aan het eind van een potje Cascadia een prachtig natuurgebied, met dat ene gekke hoekje berg of prairie. Het is hetzelfde genot dat blijft hangen na Carcassonne, oermoeder van het tegelspel: hier is iets ontstaan.
