Games van de maand: Rogue Legacy 2, Vampire: The Masquerade en Trek to Yomi

Aan het eind van de maand bespreekt NU.nl de grootste games die zijn verschenen. Met deze maand Rogue Legacy 2, Vampire: The Masquerade-Swansong en Trek to Yomi.

Rogue Legacy 2

Toen de originele Rogue Legacy in 2013 uitkwam, was het een verassingshit. Als lid van een adellijke familie was het aan jou om gewapend met een groot zwaard een mysterieus kasteel te verkennen, een moeilijke taak die je waarschijnlijk niet zou overleven. Maar dat was niet erg, want zodra je stierf, stapte je gewoon in de schoenen van je nageslacht om het nog een keer te proberen. Zo probeerde je het steeds veranderende kasteel te overwinnen, telkens met een nieuwe generatie avonturiers die allemaal over eigen krachten en eigenaardigheden beschikten.

Diezelfde beschrijving is nog steeds toepasbaar op Rogue Legacy 2, een game die zo dicht bij zijn voorganger blijft dat het bijna een remake lijkt. Maar wie denkt dat dit een nadeel is, zit ernaast.

Hoewel er aan de basis weinig is veranderd, heeft ontwikkelaar Cellar Door Games veel kleine verbeteringen aangebracht. Het begint al met het uiterlijk van de game: weg is het wat onhandige pixelwerk van het eerste deel, vervangen door mooie handgetekende animaties. Het doet denken aan een soort HD-upgrade.

Andere veranderingen springen minder in het oog, maar zorgen er wel voor dat de game veel fijner wegspeelt. Zo werkt het stuiteren op je wapen net iets makkelijker, kun je van je vijand wegspringen als je geraakt bent en krijgt elk type ridder een eigen wapen. Die wapens zijn ook een stuk gevarieerder dan het altijd terugkerende grote zwaard uit het eerste deel. Wat dacht je bijvoorbeeld van een koekenpan die kogels kan wegslaan of een luit met dodelijke muzieknoten?

Verder is er gewoon méér. Méér nieuwe speelklassen bijvoorbeeld, zoals een bokser die snelle klappen uitdeelt en een piraat die een eigen kanon op zak heeft. Méér onderscheid tussen de zes verschillende delen van het kasteel, dat er deze keer stukken mooier uitziet. En méér uitdaging, want Rogue Legacy 2 is een stukje lastiger dan zijn voorganger. Je zult dan ook eerst bepaalde vaardigheden moeten opdoen voordat je het hele kasteel kunt zien.

Rogue Legacy 2 is dus groter, fijner en pittiger dan het eerste deel. Fans die daarvan houden, gaan hier uren speelplezier aan beleven. Maar als je het eerste deel helemaal niets vond, laat deze opvolger dan liggen.

Vampire: The Masquerade-Swansong

Vampire: The Masquerade-Swansong is een vreemde eend in de bijt, of liever gezegd: een vreemd bijtende vampier. In een game over bloed drinkende fantasiefiguren zoals vampiers verwacht je misschien veel actie en spektakel, maar in Swansong zijn de nachtwezens vooral veel aan het praten en rondlopen.

Je speelt als drie vampieren, wiens groep onderduikt in Boston als er alarm wordt geslagen onder de niet-doden. De mensheid staat op het punt te ontdekken dat vampieren bestaan, terwijl zij al eeuwen hun best doen om zich voor de buitenwereld te verbergen. Het drietal moet dit gevaar neutraliseren en ontdekken waarom vampieren bij bosjes dood neervallen.

Wat volgt zijn een heleboel dialogen, waarin jouw keuzes het verloop van het verhaal beïnvloeden. Die beslissingen zijn soms best hartverscheurend, maar helaas komen de interessante losse verhaallijntjes van verschillende personages nooit echt fijn samen in een boeiend overkoepelend verhaal.

Wanneer je niet aan het praten bent, verken je diverse omgevingen zoals een plaats delict of vampierenbar. Ook los je puzzels op, bijvoorbeeld door de code van een kluis te kraken aan de hand van de aanwijzingen in iemands papierwerk. Die raadsels zijn soms enerverend, maar even vaak frustrerend cryptisch.

De game voelt verder onafgewerkt aan. De beelden zijn niet bepaald prijsmateriaal, met houterige personages en emotieloze gezichten, en onverwachte bugs kunnen soms bruut je voortgang blokkeren.

Toch is het knap hoe het verhaal van de game altijd logisch doorloopt, ook als je dramatisch slechte keuzes maakt of hele puzzels over het hoofd ziet. Jouw beslissingen en acties hebben daadwerkelijk invloed op het verhaal, waardoor je toch benieuwd blijft hoe het met jouw personages afloopt.

Trek to Yomi

Het is geen verrassing dat veel games inspiratie vinden in de samoeraifilms van Akira Kurosawa. De Japanse filmregisseur werd bekend met zijn verhalen over eenzame samoerai die worstelen met eer en verantwoordelijkheden, razendsnelle bloedige zwaardgevechten en lange camerashots die ongenadig de spanning opvoeren. Games zoals Ghost of Tsushima tonen dat deze ingrediënten ook goed spelmateriaal opleveren. Trek to Yomi valt naadloos in die trend, maar met minder budget.

Je speelt een samoerai die zijn dorp moet verdedigen, maar daarbij een grote fout maakt die hij probeert recht te zetten. Een goed startpunt, maar veel dieper gaat het verhaal helaas niet. Je krijgt al snel een zwaard in handen gedrukt en wordt geacht om bandieten en monsters te doden terwijl je van gebied naar gebied holt.

Gaandeweg speel je nieuwe combo's en vaardigheden vrij. Veel zal je er niet aan hebben: Trek to Yomi is nooit erg moeilijk en de meeste vijanden zijn met enkele drukken op de juiste knop van het scherm te vegen.

Trek to Yomi is op de meeste vlakken wat simplistisch en herhalend. Wat wél geslaagd is, zijn de beelden. Alles in Trek to Yomi is zwart-wit en elk gebied parkeert de camera op een vaste plek, als in een film. Het zorgt voor mooie plaatjes van brandende huizen en het Japanse platteland, maar makkelijk navigeren is het niet. Jammer, gezien de game zo veel nadruk legt op het vinden van verstopte kamertjes met extra gereedschap. Maar goed, de game is makkelijk genoeg dat je die toch niet echt nodig hebt.