Femke (39) werd afgelopen Kerst ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja, maar heeft nu spijt. “Ik twijfel enorm en ben door de stress al zes kilo afgevallen. Niemand weet hiervan en ik ben ten einde raad, want mijn huwelijksdag komt steeds dichterbij…”
Buikpijn
Femke: “Met buikpijn loop ik langs de rekken in de chique bruidsboetiek. De ene na de andere prachtige jurk zie ik hangen. Om me heen zie ik stralende vrouwen, meestal nog jong en in gezelschap van hun moeder. Bij de eigenaresse van de winkel maak ik een afspraak voor een passessie voor mezelf volgende week, samen met mijn dochters. Ze noteert mijn naam en glimlacht: ‘Je wordt vast een schitterende bruid.’ Mijn maag krimpt ineen. Terwijl ik om me heen alleen maar opgetogen blikken zie en gekir hoor, kan ik mijn tranen amper binnenhouden. De datum van mijn bruiloft komt steeds dichterbij. En steeds groter wordt mijn gevoel van onbehagen. Want het liefst zou ik mijn bruiloft afzeggen. Maar hoe doe je dat als je al ja hebt gezegd en de hele familie in rep en roer is voor de grote dag?”
Gouden koppel
“Nick en ik leerden elkaar kennen op ons zeventiende. Stapelverliefd waren we. We hadden het gevoel dat we voor elkaar gemaakt waren. Dus toen Nick me na twee jaar verkering ten huwelijk vroeg, zei ik meteen ja. We huurden een kasteel af, kozen de mooiste taart en bestelden een koets met witte paarden. Nick vond alles prima. Hij zei vaak dat hij zijn meisje gelukkig wilde zien. We hadden flink gespaard voor de uitzet en onze ouders boden aan om de jurk en de huwelijksreis te betalen. Het kon niet op. Wat was ik er trots op dat Nick mijn man werd! Geen moment heb ik getwijfeld of dit was wat ik wilde. Na drie jaar huwelijk werd onze eerste dochter geboren, twee jaar later kwam de tweede. Nick en ik waren een gouden koppel. En dat waren we wat mij betreft ook gebleven, ware het niet dat Nick rond zijn dertigste in een identiteitscrisis kwam. Hij at steeds minder en was vaak in gedachten verzonken. Maar praten over wat hij voelde, dat deed hij niet! Als ik vroeg wat er was, trok hij zich alleen maar verder terug. Ik dacht dat het een fase zou zijn waar hij even doorheen moest en liet hem met rust. Tot ik hoorde dat hij in de stad was gezien met een vrouwelijke collega, een stagiaire van amper twintig! Mijn hart leek uit elkaar te scheuren. Dit had ik nooit verwacht van Nick. Ik confronteerde hem ermee en hij gaf vrijwel meteen zijn overspel toe. Hij had het gedaan omdat zijn verantwoordelijkheidsgevoel hem had verstikt. Al sinds zijn vijfentwintigste had hij de zorg gehad voor een huis, onze financiën en twee kinderen. Met die single collega had hij geproefd aan zijn vrijheid. Over de gevolgen had hij niet nagedacht.”
Uit elkaar gegroeid
“Nick had vreselijke spijt, maar ik was ontzettend teleurgesteld en boos. Ik kon gewoon niet geloven dat we zo uit elkaar gegroeid waren. Dat ik de enige was geweest die de afgelopen jaren in een roze bubbel had geleefd. Maar wat moest ik? Onze meiden waren pas acht en zes. Ik wilde niet zomaar alles opgeven om één enkel slippertje. En dus gingen we in therapie. Avondenlang praatten we over wat er was gebeurd. We maakten afspraken om samen meer leuke dingen te doen en Nick overlaadde me met complimenten en aandacht. Alles leek gesust en onder controle. Maar telkens wanneer Nick belde dat hij moest overwerken, was ik overstuur. Het werd er allemaal niet beter op toen Nick toegaf dat er, kort nadat ik het had ontdekt, toch nog één keer iets tussen hem en zijn collega was gebeurd. Hij zwoer dat het nu echt over en uit was met haar en dat ik de enige voor hem was. Vanaf die dag werd zijn collega een spook in mijn hoofd. Ik werd vreselijk jaloers. Wanneer Nick een telefoontje wegdrukte, wilde ik weten wie er had gebeld. Als hij een borrel had, vroeg ik of er ook vrouwen kwamen. En op de gekste tijden belde ik hem op zijn werk.
Uiteindelijk liep mijn jaloezie zo vreselijk uit de hand, dat we drie jaar later alsnog zijn gescheiden. Het werd een drama, want de meiden begonnen te puberen en zij wilden dat we bij elkaar bleven. Maar Nick en ik waren allebei compleet op. Wel besloten we ‘goed’ uit elkaar te gaan, voor de kinderen, en ondanks alles waren we nog steeds op elkaar gesteld.”
Lees ook: Paula: ‘Mijn gevoel klopte: mijn man ging vreemd met mijn beste vriendin’
Weer verliefd
“Vanaf de scheiding ging alles veel makkelijker. We vierden samen de verjaardagen van de kinderen, en Sinterklaas. En omdat niets meer hoefde, gingen we soms samen uit. Uren kletsten we over de kinderen, over vroeger en over onze dromen. Het voelde zo fijn en vertrouwd. Waarom was ik bijna vergeten hoe grappig hij was? Naar andere mannen taalde ik niet. Steeds vaker kwam Nick na zijn werk naar ons toe en vaak zei hij dat hij dom was geweest om het mooiste in zijn leven weg te gooien. Dat raakte me. En langzaam gebeurde wat ik nooit had verwacht: ik werd weer verliefd. Op mijn ex! Drie jaar nadat Nick wegging, trok hij weer bij ons in. Voor
ons was het allesbehalve een overhaaste beslissing, maar mijn familie was woest. Want tegen hen had ik verzwegen dat er veel meer tussen ons speelde dan af en toe een verjaardag samen vieren. Ze begrepen me niet. Nick had me al twee keer bedrogen, we hadden als gezin zo veel verdriet gehad door hem, en nu nam ik hem weer terug in huis? Maar ik was verliefd en koos voor ons gezin. We hadden inmiddels al heel wat maanden samen doorgebracht en dat voelde vreselijk goed. Ik wist het dan ook zeker: vanaf nu zou het allemaal fantastisch gaan. Dat dit gebeurde, moest voorbestemd zijn. Want wij waren toch voor elkaar gemaakt? Nick bracht regelmatig bloemen voor me mee en verwende me extreem. Ik liep op wolken.”
Jaloezie en wantrouwen
“Na dik een half jaar samenwonen ging het mis. Nick was gaan stappen met zijn voetbalmaatjes en was een hele nacht weggebleven. Die nacht sloegen bij mij alle stoppen door. Ik wist zeker dat hij een ander had en heb hem die nacht wel dertig keer ge-sms’t. Maar Nick hield vol dat hij dronken bij een vriend op de bank in slaap was gevallen. Zijn vriend bevestigde dat. Maar bij mij was het zaadje van jaloezie en wantrouwen weer geplant. Ik keek vaak in zijn mobiel en controleerde hem. Als hij voor zijn werk een afspraak had, noteerde ik stiekem de kilometerstand van zijn auto en rekende uit hoeveel kilometers er die avond bijgeschreven mochten zijn. Wanneer hij gebeld werd door een vrouwelijke klant, zeurde ik dagenlang of zij knapper was dan ik. Nick reageerde steeds korzeliger en weer zag ik hem in zichzelf terugtrekken. Hij ging gesprekken uit de weg. Ook ging hij steeds vaker sporten, iets wat mij alleen maar jaloerser maakte. Onze relatie werd steeds minder fijn. Maar op de momenten dat ik twijfelde en me afvroeg of ik er wel goed aan had gedaan Nick terug te nemen, bracht hij ineens ontbijt op bed of lag er een lief kaartje op mijn kussen. Dan smolt ik weer en kwamen we in een fase terecht waarin we de sterren van de hemel vreeën of een weekendje weg boekten. Tot er weer iets gebeurde wat ik niet vertrouwde en de twijfel opnieuw toesloeg.”
Blije gezichten
“Ik tobde wat af. En dat deed ik nog toen het Kerst werd. We zouden Eerste Kerstdag met mijn familie naar een kerstshow gaan en het viel me op dat Nick zich die dag anders gedroeg, nerveuzer. En ja hoor, tijdens het diner ging hij op zijn knieën en vroeg me ten overstaan van mijn hele familie ten huwelijk. Onze dochters klapten stralend in hun handen. Ik zie hun blije gezichten nóg voor me. Ook mijn ouders, die zich inmiddels hadden neergelegd bij onze verzoening, glommen helemaal. Toen ik al die blikken zag, zo hoopvol en zo feestelijk, kon ik niet meer relativeren of nadenken. Want hield ik niet ontzettend veel van Nick en verdient niet iedereen een tweede kans? Dus zei ik ja en viel ik in Nicks armen. Eenmaal thuis vertelde ik Nick dat ik me verward voelde. Ik had nooit gemerkt dat hij bezig was geweest met trouwen. Hij gaf toe dat hij het gevraagd had omdat hij wilde aantonen dat ik voor hem de enige was. Die nacht slikte ik mijn twijfel weg. Maar die kwam de volgende dag en de dagen erna natuurlijk in alle hevigheid terug! Wat had ik gedaan? Hoe kon ik nu trouwen met een man in wie ik, als ik diep in mezelf keek, niet meer honderd procent geloofde? Want nog steeds had ik het gevoel dat we niet meer alles met elkaar deelden. Nick vluchtte regelmatig naar de sportschool en dan zat ik thuis avondenlang te kniezen. Mijn jaloezie stak nog vaak de kop op. Echt vertrouwen deed ik Nick niet meer. En daarbij: hoe lief hij soms ook was, hield ik nu eigenlijk van hém of van het idee samen weer een gezin te zijn?”
Enorme afgang
“De datum van de bruiloft komt intussen dichterbij. En ik lig sinds het gewraakte aanzoek steeds vaker te woelen in bed. Erover praten durf ik niet. Mijn ouders zullen teleurgesteld zijn en vriendinnen hebben het alleen maar over de trouwerij. Ik ben degene die altijd zei dat Nick en ik weer zo’n goed stel waren. Het voelt als een enorme afgang om mijn twijfel nu toe te geven. Ook benadrukt iedereen hoe leuk het is voor de meiden. Die zijn dolenthousiast, ook omdat zij bruidsmeisjes worden in een prinsessenjurk. Ik wil hen niet teleurstellen. We hebben ze al een keer gekwetst door te gaan scheiden. Natuurlijk probeer ik met Nick te praten over mijn twijfels, maar hij wuift ze weg. Voor hem is het goed zo en ben ik de vrouw van zijn leven. ‘Overal is weleens wat’, zegt hij. Soms ligt het op het puntje van mijn tong om te schreeuwen dat we dat hele huwelijk maar beter kunnen vergeten, dat ik niet weet of ik genoeg van hem hou voor zo’n grote stap.”
Verteerd door twijfel
“Het liefst zou ik willen dat Nick en ik weer apart gaan wonen, en uitzoeken wat er nog precies tussen ons is. Want eerlijk gezegd heb ik het idee dat onze liefde is doodgebloed en dat we teren op de resten van oude gevoelens. Misschien zijn we allebei wel bang om alleen over te blijven, of om onze dochters teleur te stellen. Mijn twijfel verteert me in ieder geval zo dat ik al zes kilo ben afgevallen. Iedereen denkt dat ik aan het lijnen ben voor de grote dag, zodat ik mooier in mijn jurk pas, maar het is pure stress. Nee, als ik lef had, zou ik Nick zo snel mogelijk vertellen wat ik voel en meteen de bruidsboetiek bellen om de gemaakte afspraak af te zeggen. En ik weet dat ik dat uiteindelijk moet gaan doen, want de huwelijksdag komt steeds dichterbij. Ik moet nu alleen nog al mijn moed verzamelen.”
Lees ook: Kirsten: ‘Mijn droomman gaat trouwen, maar niet met mij’
Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.
-
Advies: praat er met iemand over en ga het dan met diegene aan je vriend vertellen. Het kan toch niet zo zijn dat je trouwt maar dat eigenlijk niet wil omdat je geen nee durft te zeggen ? Even door de zure appel heen, maar praat erover ! Beantwoorden -
Wanneer je twijfels hebt moet je die uitspreken en het er over hebben. Beantwoorden -
Ben gelukkig heel gelukkig, wil niet zeggen dat Femke niet gelukkig is... Ik zou er wel een eerlijk gesprek met je partner over hebben, hij wil toch samen gelukkig zijn, en blijkbaar is trouwen daarvoor niet de manier. Beantwoorden -
Denk niet dat je gelukkig zult worden als je zo je huwelijk in gaat stappen:( Beantwoorden -
Wees aub eerlijk naar jezelf anders verlies je alles. Anderen draaien wel bij. Ik heb mijn vriend ook een 2de kans gegeven bij ontrouw. (terwijl wij een open relatie hadden en hij alles alleen en dan nog eens samen met mij kon doen met anderen.) Vaak twijfel ik daarover. Niet over mijn liefde voor hem. Mijn possitie is wel veel sterker geworden. Maar daar wij al in ondertrouw waren rond die periode heb ik wel zoiets van; trouwen.... Die eer gun ik hem niet en trouwen heeft een wrange nasmaak. Het is vergiftigd! En zit een smet op. (Mijn beste vriendin was al op de hoogte en mijn werkgever.=getuigen) Het betekende te veel voor mij en te weinig voor hem blijkbaar. Ik wou eigelijk nooit trouwen maar had toch ingestemd omdat hij speciaal was/is maar ben ik blij dat ik geen getrouwde vrouw was en dan erachter kwam dat hij me bezijkte dan was ik meteen gescheiden. Wat nu t verschil is? Geen idee maar voor mij doet t veel ... we zijn al 12 jaar bij elkaar. Het blijft pijn doen Denken eraan is alles weer beleven. We zijn ten goede veranderd in onze relatie naar elkaar maar toch denk ik vaak; ik ben volwassen geworden daar 6 jaar terug. Het onbezonnene is er vanaf. Ik draag hem niet meer op handen al is hij alles voor mij. Maar ook goede mensen maken fouten. Beantwoorden -
'Toen de meiden puberden gingen we scheiden' en vervolgens bij het tweede aanzoek ' de meiden in prinsessenjurken' Daar zijn ze dan een beetje oud voor. Ik geloof niks van dit verhaal. Wees volwassen... ga in therapie voor je wantrouwen. Ga praten met je 'man' want als nu al dat niet kan, dan al helemaal niet wanneer je getrouwd bent. Beantwoorden -
Ik herken zoveel in het verhaal...mijn man ging dan virtueel vreemd maar wel met een collega op de werkvloer. Dus wie zegt mij dat er niet meer is gebeurt. Nadat ik foto's had gevonden op zijn telefoon en hem vroeg wanneer het laatste contact was geweest loog hij daar ook nog eens over. Gewoon glashard. Als je daar al over kan liegen dan zeggen al die andere ontkenningen mij ook niets meer. Ik merk dat ik inderdaad hou van ons leven. We hebben het goed voor elkaar, kinderen zijn stabiel en onze vrije tijd samen is erg prettig. Maar toch dat gevoel van onbehagen dat hij niet eerlijk tegen mij is dat vreet mij op. Beantwoorden -
Ik kan me goed inleven in hoe je je voelt door zijn overspel. Ik heb zelf heel veel gehad aan het boek ‘after the affair’. Kan ik je echt aanraden! Hoop dat je dit leest en er wat aan hebt. Beantwoorden -
Als het nu goed is verziek je het met twijfel. Laat je twijfel los. Je hebt geen controle over een ander mens. Vertrouw of stop. Ga ervoor of stop. Beantwoorden -
Als je twijfelt, NIET doen !!! Ik heb getwijfeld voordat mijn ex en ik de trouwzaal inliepen. Na 12,5 jaar pas, veel te laat, gescheiden. Nu nog weer 10 jaar verder heb ik EMDR therapie nodig om te verwerken wat het uiteindelijk allemaal met me heeft gedaan. En je trouwt niet voor de buitenwereld maar absoluut voor jezelf en je partner. Niet makkelijk maar ik zeg: NIET DOEN !!!!!!!! Beantwoorden -
Gezien de reacties is dit een oud verhaal uit 2015…benieuwd of de trouwerij is door gegaan…overigens vind ik het raar dat je pas de kriebels krijgt bij het aanzoek en de gedachte aan trouwen, terwijl voor zover ik begrijp jullie sowieso samen zijn. Maar daarvan sloeg de schrik je niet om het hart…raar dat dat dan wel zo is zodra het over trouwen gaat…wat is het verschil gevoelsmatig? Beantwoorden -
Je hebt het recht om alle tijd te nemen die je nodig hebt. Goede lieve familieleden en vrienden zullen het begrijpen en er voor je zijn. En ook je dochters zullen het ooit begrijpen. Misschien is een vertrouwenspersoon een fijn idee? Ik moet zeggen dat ik het ook raar vind van die partner, ten huwelijk vragen waar de kinderen bij zijn? Klinkt bijna alsof je daardoor expres geen eigen beweegruimte had voor je emoties, en hij alleen aan zichzelf dacht. Precies de reden waarom jullie eerste huwelijk vast liep. Ik hoop dat het goed komt, kies voor jezelf! Beantwoorden
