De tuinontwerper zweeg

Zo’n twintig jaar geleden begon Clotilde Marinho (57) een eigen tuinboek. In een klein notitieboekje schreef ze tips op over het snoeien van planten, plakte ze uitgeknipte foto’s uit tuintijdschriften in, en schetste plattegrondjes van plant- en bloemcombinaties die niet alleen mooi zijn voor het oog, maar ook dieren en vogels aantrekken, zodat mens en natuur meer in balans komen. Het boekje is inmiddels vol – er zijn andere schriften bijgekomen – maar als het even kan, pakt ze het boekje erbij om er doorheen te bladeren.

Geleidelijk groeide bij Clotilde het verlangen naar een grote tuin. Toen ze met haar man in 2017 verhuisden naar een buitenwijk in Almere kozen ze voor een villa met een tuin van drieduizend vierkante meter. De buitenwijk heeft een exclusief karakter: zowel de villa’s als de tuinen zijn ontworpen door architecten. De tuin van Clotilde is vormgegeven door Marion van Dis, een tuinarchitect die bekend staat om haar klassieke en symmetrische ontwerpen. Ook het ontwerp van Clotildes tuin was klassiek formeel: de tuin had een ruim opgezet gazon met scherpe zichtlijnen door middel van gesnoeide taxussen, beukhagen en rijen leibeuken.

In het eerste jaar na de verhuizing liet Clotilde haar nieuwe tuin met rust. Ze maaide het gazon wekelijks, liet een hovenier tweemaal per jaar de heggen snoeien en schreef in haar boek op wat er gedurende het jaar op kwam. Maar Clotilde had geen grote tuin uitgekozen om alleen het gras te maaien en een hovenier in te huren. Ze verwijderde een stuk grasveld uit de oostelijke border van de voortuin en begon met een idee dat ze eens in haar boek had opgetekend: een postzegeltuin, een tuin waarin in elk seizoen tenminste één plant bloeit zodat insecten en vogels altijd iets te eten of te schuilen hebben.

Clotilde vulde de border met primula’s, vrouwenmantel, verschillende mossen en grote keien, en plantte in het midden een Judasboom, een boom die ze in haar geboorteland Portugal vaak tegenkomt en in het voorjaar van stam tot kruin bedekt is met roze bloemetjes. Het ging niet helemaal volgens plan, de kleigrond was in de zomer te droog en in de winter te nat waardoor de meeste planten afstierven, maar sindsdien vormt Clotilde ieder jaar een stuk van het originele gazon om in een bloem- of plantenperk.

Eén keer kwam Marion van Dis langs. Het zonneterras was te warm in de zomer en dus liet Clotilde zich adviseren over een nieuwe pergola. Na afloop liet Clotilde haar nieuwste project zien: een stapelmuur van puin en zandgrond waarin verschillende mediterrane kruiden zoals rozemarijn, tijm en salie kunnen groeien. De tuinontwerper bekeek de muur met belangstelling, maar zweeg.

Het liefst zou Clotilde de tuin volledig omtoveren: alle grasvelden eruit en daarvoor bomen, bloemen en struiken terugplaatsen. In het wilde stuk dat ze voor NRC had afgezet groeide afgelopen voorjaar voor het eerst de roze dagkoekoeksbloem, een inheemse plant dat graag in natte grond staat.

 Toch is een ‘gevoelspad’ voorlopig haar laatste project. Haar man wil vanuit huis wel iets van het grasveld blijven zien. Maar ook uit respect voor het tuinontwerp van Marion van Dis. Een kwestie van balans.