De folktornado van Big Thief laat Best Kept Secret ontploffen

Recensie Muziek

Best Kept Secret Hoe kleiner het podium en hoe minder testosteron, hoe meer er viel te genieten van een uiterst divers biotoop van aanstormende popkometen op het driedaagse festival Best Kept Secret.

Je moet er veertig minuten geduld voor hebben, maar dan wordt je vertrouwen in de mensheid alsnog beloond.

Het wonder voltrekt zich tijdens het optreden van de Amerikaanse gitaargodin Yasmin Williams. Zij is – blunder één – veel te vroeg geprogrammeerd, op vrijdagmiddag in de Casbah, een golfplaten koepelschuur waarin hooguit – blunder twee – een paar honderd man past.

Daar is het podium – blunder drie – veel te laag en nauwelijks verlicht. Williams vertolkt haar virtuoze instrumentale getokkel zittend, waarbij ze haar akoestische gitaar plat op schoot legt, de vingers van beide handen over de hals laat racen, met een minuscuul hamertje op de snaren slaat, haar vuist op de klankkast beukt of met ratelende voeten (gestoken in tapdanceschoenen) het ritme meetrappelt.

Het is kortom allemaal behoorlijk geniaal.

Alleen: niemand kan het zien.

Maar dan, bij het voorlaatste nummer ‘After the storm’ – Williams’ instrumentale ode aan de Black Lives Matter-beweging – gaan alle toeschouwers opeens spontaan zitten, zodat ook de achterste rijen eindelijk kunnen aanschouwen wie hier zo weergaloos aan het pingelen is.

Lees ook het interview met Best Kept Secret-directeur Maurits Westerik: ‘We gaan nu voluit.’

Het is het eerste hoogtepunt van Best Kept Secret. Op het festival in de bossen van de Beekse Bergen gingen per dag 24 duizend bezoekers op safari: niet tussen de wilde dieren, maar langs een uiterst divers biotoop van aanstormende popkometen (Merol, Froukje, Sigrid), levende legendes (zoals het 82-jarige soulkanon Mavis Staples) en indiehelden uit binnen- (no-wave-trots Tramhaus) en buitenland (shoegaze-bazen DIIV).

Alles kon: wie wilde, danste zichzelf ’s nachts in trance bij dj Joost van Bellen om de kater de volgende voormiddag weer therapeutisch weg te headbangen én fluisterzacht uit te huilen bij de Vlaamse metalpioniers Amenra.

Die driedaagse overdaad eindigde zondagavond – toen deze krant naar de drukker moest – bij wat een hyperemotionele eredienst moest worden van Nick Cave. De Australische zanger verloor zeer recent voor de tweede keer een van zijn zoons, maar besloot toch te blijven optreden. Als geen ander weet Cave, de ultieme verkenner van asgrauwe tot pikzwarte rafelfanden van de popmuziek, intens leed om te toveren in verpletterende urgentie en troostende catharis.

Het voelde bijna alsof Best Kept Secret één lange aanloop vormde naar juist die show, die als een opwindende wolk van verwachting boven Hilvarenbeek hing en tegelijkertijd een loden last vormde voor de overige passanten die het hoofdpodium vulden: alsof ze moesten schaduwboksen tegen De Grote Ongenaakbare.

Door die geldingsdrang leek Stage One soms op een apenrots, waar de andere primaten te hard hun best probeerden te doen. Tom Barman van Deus bleef er tegen de klippen op fitnessen met rocksterposes, maar vergat zuiver te zingen. The Strokes begonnen niet alleen te laat, maar wisten ook met gemak het wereldrecord tijdrekken te verbeteren door tussen de (overigens uitstekend vertolkte) (punk)rock onuitstaanbaar lang te lanterfanten.

Zanger Julian Casablancas had weliswaar complimenten voor de schilderachtige omgeving terwijl hij met zijn leren handschoenen naar de maan wees die boven het met bomen omringde meer schitterde: „Freaking beautiful postcard shit.” Maar hij begon ook te tieren tegen fans die vroegtijdig wegliepen – allemaal ten koste van de zuivere speeltijd.

Alleen de Ierse postpunkers van Fountaines DC leken tegen de druk bestand. Met de perfecte mix van nonchalance en hooliganisme stak poëet Grian Chatten de volgestroomde zandvlakte in de zak van zijn zwart met groene Adidas-trainingsbroek die boven zijn cowboylaarzen wapperde. Oprecht venijnig beet hij Best Kept Secret toe: „Is it too real for ya?”

Hoe kleiner het podium en hoe minder testosteron er door de aderen pompte, hoe meer er viel te genieten. In tent van Stage Two liet Pip Blom met een haar ijzersterke en immer opgetogen popsongs voor altijd de zon schijnen. Verderop speelde de supersympathieke Vlaamse singer-songwriter Meskerem Mees – in tegenstelling tot The Strokes – juist te láng, óók toen naast het podium zenuwachtige mannen op horloges begonnen te wijzen. Ze kon niet anders: het publiek was zo uitzinnig over haar akoestische ballades dat het weigerde te stoppen met klappen en joelen – net zolang totdat Mees eindelijk bedeesd durfde te vragen: „Mag ik weer?”

Maar de ultieme openbaring was de hartstochtelijke folkrocktornado die de Amerikaanse band Big Thief zaterdagavond liet opstijgen. Stem, krakend gitaarspel en tere persoonlijkheid van frontvrouw Adrianne Lenker vormen een wonderlijk mengsel van weerloos en woest, breekbaar en bars.

Magisch moment: toen ze aan het begin van het zielsplijtende ‘Not’ haar tekst vergat – blunder vier – en vertwijfeld „FUCK!” uitschreeuwde, minutenlang bevroor en radeloos in hetzelfde akkoord bleef hangen, liet Lenker alsnog de tent ontploffen in extase. Zodra ze het nummer had vlotgetrokken perste ze een hartverscheurende tirade van knetterend onweer uit haar gitaar, alsof het instrument aan een Hilvarenbeekse hoogspanningsmast was aangesloten.

Als je zelfs met fouten zó kunt imponeren, heb je van Nick Cave niets te vrezen.