‘Ik ben net aan het terugkomen van een hele moeilijke periode. Na mijn studie in 2018 ging ik als gamedesigner aan de slag bij een start-up, toen ik opeens via een paniekaanval in een burn-out terechtkwam. Ook bleek de longkanker van mijn vader, waar hij al eerder voor was behandeld, terug te zijn. Alles kwam tegelijkertijd, mijn leven stond stil, het werd me allemaal te veel.
„Ik belandde in de ziektewet en kort daarna kwam mijn vader te overlijden. Ik moest terug naar de basis, ontdekken waar ik blij van werd, terwijl ik in een levensfase zat waarin je na je studie door hoort te treinen naar een baan. Maar mijn lichaam zei: stop!
„Pas later, toen de rust was teruggekeerd, begon het ontwerpen weer te kriebelen. Maar dat bleek lastiger op te pakken dan verwacht, dus ik ben aan de slag gegaan bij de bakkerij om de hoek bij m’n huis. Daar heb ik hele fijne collega’s, Het werk trok me het huis en mijn hoofd uit. Het zorgt bovendien voor een stabiel inkomen. Zo kan ik het ontwerpen weer langzaam oppakken.
„Soms is het wel confronterend te zien wat oud-studiegenoten nu verdienen. Dan realiseer ik me dat ik een tijd heb stilgestaan. Maar ik ben nu met een heel leuk en groot project bezig en heb daarnaast een vaste wekelijkse klus. Langzaamaan ontdek ik wat ik het leukste vind om te doen: grafisch ontwerp, meer illustratief of misschien zelfs infographics maken.”
‘Ik woon met mijn vriend in het huis dat hij in Rotterdam heeft gekocht. Toen we gingen samenwonen, was het idee dat ik zou meebetalen aan de woonlasten. Toen zei m’n vriend dat ik ook kon sparen om m’n studieschuld af te betalen. Dan heb ik een minder grote schuld tegen de tijd dat we samen een huis willen kopen. Met het inkomen dat ik nu heb, ben ik nog wel even bezig met aflossen, maar het is toch fijn dat ik een deel van mijn salaris alvast kan afdragen.
„Ik heb weinig vaste lasten. Doordat ik een tijd in de ziektewet zat, leerde ik heel zuinig te leven. Maar mijn kledingkast zit vol en in ons huis past er ook weinig meer bij. Ik vind dit wel een gezonde manier om naar de consumptiemaatschappij te kijken. In de ziektewet kreeg ik per week geld uitgekeerd en maakte ik potjes voor alles wat ik moest betalen. Ik keek heel specifiek waar wat naartoe ging, wat ik overhield en waaraan ik dat dan wilde uitgeven. Soms had ik dan nog wat over om ook te kunnen bijdragen als ik met vriendinnen ergens een drankje ging doen.
„Nu is dat overzicht een beetje verwaterd, maar als er geld binnenkomt, zet ik het eerst opzij voor de boodschappen en mijn spaardoelen. Wat overblijft, wordt steeds een beetje meer en dat is fijn. Ik kan er daardoor wat losser mee omgaan.”
